Ben böyle bir uzvunu kaybetmiş insanları gördüğümde dehşete kapılırdım onlar için çok üzülür bir gün ya başıma gelirse diye çok korkardım ama neslican'dan sonra artık böyle korkularım kalmadı hatta ona bakınca diğerlerinde olduğu gibi dehsete de kapılmıyordum.
Sonra insanların hayatları güzel olduğu için mutlular benimse hayatım kötü bu yüzden mutsuzum diyordum. Mutluluk insanın içindeymiş ayrıca sükretmem gereken bir sürü şey varmış. Başta sağlığım olmak üzere ben hiçbir şeyin kıymetini bilmiyormuşum.
Hatta bunları ona da yazmıştım kitap çıkarmak istiyordu "mutlaka çıkar seni okumak çok istiyorum" demiştim. "Yazacam ama daha zamanı var" demişti.
21 yıllık kısacık ömründe binlerce insana dokundu farkındalıklar yarattı. Zaten bir paylaşımında
"artık ölsem de biliyorum ki hayatımın bir anlamı oldu" demişti. Oldu tabi amazon.
Neslicana öldüğü için üzülmedim açıkçası. Çünkü nihayetinde hepimiz öleceğiz. Ben sadece onun çektiği o acılara değsin istemiştim, bu kadar mücadele etmişken boşuna olmasın istemiştim. Onunla aynı kaderi paylaşan bir sürü insan var, farklı bir son olsun istemiştim. Bunların dışında,
Çok fazla “ölmeyi hak eden bir sürü insan varken neden sen” minvalinde entry okudum. Ölüm hak edilen bir şey midir ya da insanlar dünyayı çok mu benimsedi, kalıcı mı zannediyorlar kendilerini? bilmiyorum. Su an yanınızda duran su bardağı bile sizden daha garantiyken bu dünyada, ben olsam böyle cümleler kurmaya cesaret edemezdim. Neyse, iyi ki karar mercii biz insanoğlu değiliz.
Birisi de şey yazmış, “keşke ömrümüzden verebilme şansımız olsaydı gönlünden ne kopuyorsa herkes 2-3 verseydi.” Ömrümüzden verebilme şansımız olsaydı annemize, babamıza, sevdiklerimize vermez miydik? Dünyada bu kadar hastalıkla boğuşan insan varken hangi birine gönlünden kopartıp da üç beş vereceksin?
Son olarak, Neslican gerçekten çok güzel şeyler yaptı. Birilerinin hayatına dokundu. Direndi. Çok güzel mücadele etti ve ne yazık ki başaramadı. Bunu artık dallandırıp budaklandırmak samimiyetsiz görünür, dua etmeli yalnızca.
öncelikle allah rahmet eylesin. anne babasına sabır, güç versin.
rahmetli neslican' ın hikayesini bilmiyordum. sosyal medya paylaşımlarını ise öldükten sonra gördüm. gördüğüm kadarıyla sosyal medyayı, arkasında birilerinin varlığını hissetmek, onlardan güç almak için kullanan, yaşamayı çok isteyen, çok içten, çok tatlı biriymiş. malesef bu illete yenilmiş. hayata bu kadar tutunmak isteyen, bunun için çırpınan bir insanın ölümü yeterince üzücüyken bir de arkasından yazılanları okuyup şoka giriyorsunuz. leş kargaları ölüye bile rahat vermiyor. bir annesi babası var, üzülür mü diye düşünmüyor.
vicdan fukaraları kimi "üzülmek zorunda mıyım" diye atar yapıyor( sussan yeter halbuki), kimi mini etekli olduğu için cennete gidemeyeceğini, kimi seküler dünyaya kapılıp hastalığı düşman gibi gördüğünü, itikatı olsa hastalığı kabulleneceğini yazıyor. bu toplum hasta. bu kadar kötülüğün başka açıklaması olamaz.
şu anda duygusal değilim, olabildiğince soğuk kanlıyım onu belirteyim öncelikle..
popüler insanlara ya da sonradan popüler olan insanlar bir şey yaşadığı, hastalandığı zaman sizlere bir şeyler oluyor. tanınamayacak hale geliyorsunuz. kimsenin içinde ne yaşadığını bilemezsiniz, kimsenin hakkında fikriniz yok. eğer 'duyar kasmak' denen şey yaşanıyorsa, duyar kasanlara tepki gösterenler de aynı yoldalar.. çünkü ikisi de sonuç itibarıyla ilgi çekmeye, algı yönetmeye çıkıyor.
birisinin ölümüne üzülmek insani duygular taşıdığımızı gösterir arkadaşlar.. ki böyle bir ölüme üzülmeyen lütfen gidip hayatının değerini sorgulayıp öyle gelsin.
az önce 9 dakikalık 'neslican'ın hayat hikayesi' isimli bir videoya denk geldim instagramda, sizin deyiminizle ilgi kasan, ünlü olmaya çalışan, şımarık neslican'ın hayat hikayesi..
20 yaşında 3. kez kansere yakalanıyor, kontrol edilemeyen, ameliyatla müdahale edilemeyen, iki akciğerin zarları dahil tamamında, kemiklerin tamamında..
benim kanserim bana iyileşecek süreyi tanımadı diyor..
yalnızca 20 yaşındayım,
aşık olmadım, yurtdışına çıkmadım,
yapacak çok şeyim vardı pes etmemeliydim diyor..
ve bu psikolojide üniversite kazanıyor.
sonra okula başlıyor, kanser yeniden nüksediyor fakat artık son evre hiçbir şey yapılamaz deniyor. kabullenmiyor, çıkartılamıyorsa küçültebiliriz, denenecek elbet bir yol olmalı diyor, ben yaşamak istiyorum demiş.. ve dakikalar önce hikayesini izlediğim güzeller güzeli neslican şuan bebekler gibi uyuyor..
yaşamayanın bilemeyeceği şeyler vardır sanırım yaşamasam bilemeyeceğim şeylerden biri de buydu. hastalanmadan önce 80 kg olan teyzem kanserin son evresinde hastanedeyken sarıldığımda 35 kilodaydı.. tek kolumla sarabildiğim bir serçeydi.. sonra diğer teyzem yakalandı akciğer kanserine, bir bakıldı hücreler ırsi.. 4 ay yaşatabildik.. insanlar trafik kazasında ölürler, uykuda ölürler, kalp krizi geçirip ölürler bu ölümler anidir ve ölme eylemi gerçekleşirken hiçbir haline şahit olmazsınız. fakat bir yakınınız kanserden ölüyorsa her şey gözlerinizin önünde saniye saniye cereyan ediyor demektir. yalvarırım bu kadar çaresiz bir ölüme şov, dikkat çekmek gibi seviyesiz yaftaları yapıştırmayın.
şimdi benim de bir neslican'ım var.
hatta şöyle bir şey yazmıştım https://www.uludagsozluk.com/e/42075306/
bugün neslican'ın ölümüyle ilgili konuştuk.. kendisi akciğer, ilik kanseri ve çoklu organ yetmezliğinden bir hastane odasında ölmeyi bekliyor tıpkı neslican gibi.. bugün kamera açmayı kabul etmedi fakat yalvar yakar bir fotoğraf alabildim. o günden bugüne 12 kilo vermiş sadece kemik kalmış bir kadın..
birileri gözlerimizin önünde can çekişerek ölüyor ve insan olduğumuz için üzülüyoruz, hatta parçalanıyoruz. güncel who verilerine göre ülkemizde her yıl 90bin insan kansere yakalanıyor, bir çoğu ölüyor. bu kadar çaresiz bir hastalıktan ölen insanlara üzülmek, üzüldüğünü yazmak çok doğal. 90bin hastayı tanıyıp üzülemeyiz, ama tanıdıklarımız için yas tutabiliriz. muhtemelen kanser birkaç gün içinde başak'ın da canını alacak. kalbim parçalanıyor.
ölmüş bir kızın son günlerindeki o eşsiz mücadelesini görmezden gelerek ve “ne yani bu ilk kanser vakası mı” diyerek ne kadar sığ insan olduğunuzu bir kez daha gösterdiğiniz, sefil sözlük yazarları sizi. iğrençsiniz siz bee! allahım korusun sizin gibi çöplerden herkesi...
“bu kız neden bu kadar konuşuldu diye ilk defa az önce merak ettim baktım. meğer kız güzelmiş ve sosyal medya fenomeniymiş. ben de diyorum niye bu kadar konuşuluyor. mücadeleymiş falan geçeceksiniz bu işleri, kız dikkat çekici olmasa bu kadar ünlenemezdi. şimdi de ünlü olduğu için prim kasılıyor. klasik türk insanı samimiyetsizliği işte.
eleştirim kendisine değil primcileredir. huzur içinde yatsın.”
En doğrusubu nesgayfe söylemis bana copy paste etmek düser.
3 kez kanseri yenmiş bu kız hakkında mal mal konuşmalarınızı ezikliğinize veriyorum. Kız güzel, üstelik büyük destek gördü ya, saldırıp dikkat çekeceksiniz, prim kasacaksınız.
sosyal medya yaygınlaşalı beri insanları daha iyi tanıma fırsatı buldum. ben bu kadar çok aşağılık insanın olduğunu başka türlü öğrenemezdim. bu kadar çok salağın/beyinsizin olduğu bir dünyanın üzerindeki bu yükü atmadan iyi bir yere gidebileceğini düşünmüyorum açıkçası. tepe noktasına ulaştığında atlas silkinir nasılsa.
Bu memlekette ne kadar şerefsiz adi insan varmış dedirten kadındır. 7 milyarlık dünyada düştüğümüz memlekete bak. Babamı kanserden kaybettim 29 Ekim 2016 da. inşallah bu acıyı sizde tadarsınız. inandığınız Allahtan utanmaz arsız piç kuruları sizi.
Ha ailemden biri ölmüş ha neslican aynı eksikliği yaşattı aynı yalnızlıgı hissettirdi. Daha bi haftadır tanıyordum ama yıllardır tanıdıklarımdan daha kıymetliydi. Huzur içinde uyusun
şu hayatta o kadar küçük şeyleri göğsüme fil oturtacak kadar kafama takıyorum ki. yine böyle bir anımda zaman zaman takip ettiğim bu genç arkadaşımızın vefatını öğrenince çok üzülmekle kalmayıp çok da utandım. aslında, " bak hayatta ne dertler var seninki de dert mi" fikri bana garip bir şekilde bencilce gelmiştir aslında çünkü kendinden daha kötü durumda olan birilerinin varlığını bilerek kendini rahatlatmaktır bana göre o bir nevi. o yüzden acıları yarıştırmak konusunda değil "nasıl direnirim"i paylaşmak, öğretmek, yaymak kısmında neslican bize çok şey öğretti, öğretmeliydi. ( ben öğrenmeyi yeterince beceremedim sanırım) o yüzden çok değerli bence.
