"her yer gurbet yapraklarını döküyor yüzyıl yüreğimizin ortasında üşüyor çırılçıplak bir güz hangi çağa dönsek yüzümüzü, sırtımızda tarih acısı artık birer yabancıyız slogansız akşamlarda şimdi geride kalan aynalar da kırılıyor birer birer, kırılsın... çöpçüler sokakları süpürüyor zaman herşeyi döndükçe mevsim acılar da büyüyor çocuklar gibi artık kimse yaşlılar kadar çok sevmiyor hayatı onun için mevziye varmadan dönenleri de sevmeli eskiden aşkamüstleri vardı bir başka ergün tütün sarardı, polis sokakları soyunurdu kavak ağaçları gözlerimizden öteye gün döner üç gözizi büyürdü camlarda hayat tembel bir mardinli kadar yorgundu mum'a aşıktı pervane ve kül bilmezdi ancak tanışınca aşkla bildi ihaneti"
