bugün devletin televizyonunda devletini satan ismi lazım değil bir parti başkanını gördüm ve bu satırları yazdım.
demokratikleşme ve düşünce özgürlüğü adı altında bu milleti bir arada tutan herşey yozlaşarak tozlaşmakta.bizi biz yapan ahlaki ve örfi düşünceler dedelerimizin yanılgıları olarak anlaşılmakta ülkem gençleri tarafından.ama hiç mi görülmezki biz bu değerler sayesinde vardık ve şuan bunlar yokoldukça yokoluyoruz.birilerinin ekmeğine yağ sürmek bu kadarmı hoşumuza gidiyor.sokaklarda eskiden huzur varmış birbirine güven varmış.şimdiyse herkesten korkarak dolaşıyoruz herkes bir farklılaşma çabasında ama herkes aynı olmaktan öteye gidemiyor topluca uçuruma yuvarlanmaktan hazmı alıyoruz bilmem.
sokakta bir bir bayanla yürümek bile yürek ister olmuş artık herkes bananeci olmuş ama o yılan her koyuna girer olmuş.
yüzümüzdeki maskeler öylesine biz olmuşki kendi benliğimizi unutmuşuz.hepimiz egomuzun peşinde benim dediğim tek doğru demekten kendimizi alıkoyamazken gerçek doğrular hep havada asılı durmuş.
zaman hızla akıyor ve önüne çıkan herşeyi yutuyor nede olsa önünde güçlü bir bent yok.yalnız taştan duvar olmuyor be kardeşim.tüm farklılığımızla birbirimize bağlanıp yeniden birlikte olmazsak yakında olmayacağız sanki umarım yanılıyorumdur ama duramıyorum yerimde bu kara dumanların altında artık.
bizler tam anlamıyla batılı değiliz ve olamayızda çünkü kırk senedir tanıdığımız bir kültür biz olamaz biz o çoğu gencin utandiği türkülerin, destanların, gerçek aşkların haksız varisleriyiz.
daha çok sıkıntım var be hacı hani diyorya şebnem ablamız nereye gider bu aşk işte öyle nereye gider bu ülke dur gitme nereye gider bırak evladın kalayım...
