icim cok yaniyor be gözüm cok. acimi haykirmak istiyorum bütün dünyaya. icimde ne firtanalar kopuyor durduramiyorum . siz benim nasil yandigimi nerden bilceksiniz. icimde bi bosluk var dolduramiyom gittikce eziliyorum sanki ic ice. cok özledim ah cok özledim o kokunu o varligini bu aciyi kimse göremiyo bilemiyo nerden bilecekler. siz benim neden her seferinde "ölüm" kelimesini duyunca kalbimden bir parca koptugunu nerden bileceksiniz. siz benim neden sustugumu nerden bileceksiniz. özlem bu olsa gerek. her ismini duydugumda gözümde yaslar doluyor durduramiyorum ne zaman gecicek bu kalbimdeki yangin? ne zaman? beni korkutan ve bitiren cevabi cok iyi biliyorum hic bitmicek bu icimdeki firtina kimse söndüremicek bu icimdeki yangini. siz benim neler cektigimi nerden bileceksiniz.
çekilenlerin ardından
kopan fırtınlardan
bir ülkeyi aileyi
sevdiğini sevildiğini
yırtarak yürekelri giden insan
sen nerden bileceksin
hala dinliyoruz seni...
her gördüğümde başlığı, "aaa... ne öğrenicem acaba bilmediğim" diye, büyük bir heyecanla açıp başlığı büyük bir hayal kırıklığına uğruyorum, ama siz nereden bileceksiniz...
