biz çocukken arkadaşlık vardı sabahın köründe elimizde bir poşet(poşet o zamanın modasına göre değişen oyun kağıtları, meşeler, gazoz kapakları gibi şeylerle dolu olur) arkadaşımızın balkonunun altında daha çoğu kişi uyanmadan onu sokağa çağırmak için avazımızın çıktığı kadar bağırarak çağırırdık. zile basmamamızın sebebi zillerin olması ancak çalışmamasıydı.
sokakta futbol oynar, mahallenin yaşlıları üzerimize su döker, arabası olanlar top arabalara çarpmasın diye maç yaptığımız yerlere arabalarını koymazlardı çünkü eskiden arabaların çoğunu erkekler kullanırdı ve maç yapan çocuğun halinden anlarlardı.
şimdi her çocuğun evinde bilgisayar var, mahalle arkadaşlıkları yok denecek kadar az, çocuklar okul arkadaşlarıyla dışarda değil facebookta buluşuyor, konuşuyor, facebookta paylaşıyorlar. ah nerede o eski çocukluk dedirten önerme.
