mevsim geçişlerinde sık karşılaşılan hüzündür.
en azından şahsım adına.
aa bahar geldi, merhaba çiçek kardeş aa kelebek kardeş derken yaz gelir.
güneşli sabahlara uyanır bünye.
alışır, enercik olur.
sonra yağmurlu sonbahar sabahları gösterir kendini hafiften.
yaz gecelerinin vazgeçilmezi; pike çarşaf gibi şeyler yerini daha sıcak tutanlarına bırakır.
dökülen yapraklarla birlikte şarkılar bile değişir.
gün erken biter, hava kasvetlidir derken hüzün gösterir etkisini saman altından.
aslında bilinen hüzündür. ama sinsidir. belli etmez kendini.
gökyüzü mavi mavi başımda dağılırken etrafımda kara duvarlar var. iplerim kopmuş..uçmak ister gibi kollarım. gökyüzü açık.. mavi boşluuk çağırırken beni, aşk; bu güzel maviliği takip eden geceden yağmurla karışık bir şimşek gibi çakar mı bana dersin?.. bırak yaa, ne önemi var!
şimdi 4 yanım kapalı iken kara duvarlara öfkelenmek ne kadar da yersiz. onun durma biçimi aslında yol veren çabasının bir sonucu. ama içimde ne idüğü belirsiz hüzünler mi var ne! ayrılık için en güzel neşeli bir bir şarkı seçtim kendime..şimdi bu duvar diplerinin ayrık otları bir hüzün gibi yerleşirken bilincim kendisiyle barışık. palyaço yüzleri gel artık güldürelim. şimdi: duvarların arasında kollarım kanatlarım ve yeni bir hayata uçuyorum.
- madem uçacaksın, depoyu fullasaydın aribra
+ yok be..düştüğüm yer benimdir.
