amansız karşılaşma. akıl grubunun sayı üstünlüğü yadsınamaz.
akıl ve nefsi karşılaştırmak için öncelikle aklı vasıflandıracak bir düzen gerekir.
akıl doğru-yanlış, iyi-kötü vs gibi zıt ve kesin sıfatların özelliklerine-kendilerine vakıf olmalı, içinde bulunduğu duruma göre onları şahsına-sahibine yararlı olacağını düşünecek şekilde bir düşünce sistemine galep olmalıdır.
örnek verecek olursak bizler yalanın, açgözlülüğün kötü bir şey olduğunu söyleriz. fakat bu şeyler bize kısa vadede yararlı şeylerdir. açgözlü olmak, yalan söylemek pragmatik felsefe düsturunda gereklidir. fakat günümüzün genel geçer doğruları arasında, insanların güvenini ve sevgisini kazanmak için bu şeyleri kötü olarak tanımlarız, yapmamaya çalışırız.
bunun sebebi süperego'nun bize giydirdiği kılıftır. biz ıd'den uzaklaştıkça komplikeleşiriz...
fakat ilk insanlar bu tür bir birikime sahip olmadıkları için yalnızca bir kaç saniye- bir kaç dakika sonrasını düşünerek hareket etmişlerdir. her ne kadar saçma gelse de bilim bunu kabul eder. yani insan ilkellikten kurtuldukça dürtülerini maskeler. süperego toplumun ihtiyacını karşılayabilen bir karakter üretir ve bu egoyu akılın kontrolüne bırakır. nefis-dürtülerse her fırsatta ilkelliği ister.
velhasıl kelam nefs akıl karşılaştırması kolay bir şey değil.
ikisi de birbiri içine girmiş birer kavram.
Tek bir satırda karşılaştırırsak:
ikisi de sahibi için güzeli ister. Fakat akıl basiret sahibidir, kurnazdır.
