sevginin sahtesi, aşkın sahtesi olur. fakat nefretin sahtesi olmaz. onun içindir ki daha çok saygı duyarım nefrete. ve intikam ALMAK affetmekten daha onurlu bir duygudur.
soğuk tutulmaz yürek. güçsüzler affederler. çünkü; o kin ve o hırs ile yaşamak yorar zihni. yorar kalbi.
nefret: maskesizdir. üryan ve çıplak. dokunduğun zaman hissedebilirsin. tadına bakabilirsin dilinle. gözlerinle görüp, kulaklarınla duyabilirsin.
tüm duyularınla algılayabilip, ismini koyabilirsin nefretin.
çünkü sahtesi yok. bir gün biteni yok. boş vaadlerle doldurulup da ilk yokuşta yalnız baŞINA BIRAKILANI YOK. DiK YOKUŞLARDA SUSUZ BIRAKILANI YOK.
her şey var kendisinde. düne ait. bugüne ait. yarına ait her şey var.
ismi, cismi ve silueti dünyalara bedel. yeter ki neremizde olduğu bilinsin. dilimizde mi, kalbimizde mi? yoksa, sadece kelimelerimizde mi?
gardı indirmek yok. yüzleri ve ruhları paramparça edercesine saldırmak var. kanamaK ve kanatmak var.
insanın aksini ispat edemeyeceği davranışlarından yola çıkılarak gerçekleştirilmiş iddia. yerindedir, doğrudur. sahtesi olmayan bir diğer his yoğunluğu ve patlaması da öfkedir. nefret öfkenin ikinci kademesi olduğundan besleyeni öfke ile aynı karakterde olması da kaçınılmazdır.
bu durumda hisler içerisinde tasvip edilme bakımından en üst seciyeye sahip olduğu kabul edilmiş sevginin sahtesinin olması ise, insanın kavramlara haksızlık konusundaki becerisi ile ilgilidir. oysa, öfke ve peşinden gelen nefret öyle değişmez bir kimlik sahibidir ki, buradan varılan içtenlik ölçüsüyle yeri geldiğinde nefret edilen bir anda sevilene dönüşebilir. aşk/sevgi/nefret arasındaki o ince çizgi de budur. hislerini dolambaçsız belli eden kişinin samimiyeti zamandan hakkını alarak galip gelir.
