nefret kötü bir şey değildir ve nefret edilmesi gerekenden nefret etmek, insanlığını korumaktır biraz da. bizim suçumuz olan şey ne: ne için karar verdik ki suçu üstlenelim. tetiği onlar çektiler ve silah bizim elimizde. bir oyuna geldik ve nefret etmek en doğal hakkımız. garip değil mi? yanlış yapanlar zaten nefret etmiyor yaşamdan da, dünyadan da. onlar bir şekilde yolunu buluyor zaten. ama doğru yapan yolunu bulamıyorsa bir şekilde haksızlığa uğradığını düşünüyor, bir biçimde nefret etmeye başlıyor. bırakın nefret etsin ve bırakın kussun bunu. belki de kalan son duyarlığımız. evet, bazıları var; onlara "abii ya" insanları diyorum. "yaşam çok kötü abi ya", "sikecem bu dünyayı abi ya", "en iyisi intihar abi ya" gibi cümleleri pek seviyorlar. yine de hiçbir nefretleri yok, hiçbir gerçek sıkıntıları. daha çok da asalak bir grup oluyor bunlar. bunlara bakıp nietchtze'nin nefretini yargılamak hiç de akıl karı değil. toplumsal, sonuna kadar belirliyor bizi. hasta ediyor. ve içimizdeki nefreti haykırırsak sevinci bulacağız...
aslında çok sıradan bir duygudur; sevgi, mutluluk, hüzün gibi...ama daha farklıdır; içini çürütür, nefes almanı engeller, siyahtır, boğar direk, katmanları bile vardır bence... şu demir şeklinde olanlardan. nefretini hatırlatacak tek bir olay, en ufak bir anı...düşünmeye, kurtulmaya çalıştıkça daha çok sıkıştırır...en iyisi zamana bırakmaktır, o zaman belki o kadar çok canını acıtmaz katmanlar belki de bakarsın tek bir dokunuşunla kurtulursun, arınırsın...
bir adamın; sülalesini, karısını ve çocuğunu öldüren adamı yolda tesadüfen gördüğünde bakışlarından okuyabileceğiniz hede. hayır geçenlerde adamın teki bana böyle baktı da. tırstım kaçtım ben de.
bütün dyguların başında gelir. nefret olmazsa diğer duyguların oluşması zordur. insana götürüden çok getirir sağlar aslında. tabii hakim olunabildiği sürece.
içinizde her zaman bir yerlerde duran ve çıkmayı bekleyendir. insanoğlu iyiliğin kaybettiği bir nesilden geliyor, nefret ona verilebilecek en zararlı oyuncakken içinde beslemeyi sevdiği en büyük duygulardan biri olmuştur.
-iki erkek bir kızı severse bu iki erkek * birbirinden "nefret" eder.
-iki düşman başka ortak bir insanden "nefret" ederse bunlar birleşir, dost olur birbirine yardım eder...
insanın aşağılandığı, kabul etmediği kuralların dikte edildiği, istemediği halde elindeki maddi ya da manevi kazanımların sömürülmeye çalışıldığı ya da benlik duygusunun tehdit edildiği durumlarda gelişen bir duygudur.artmasına engel olunmazsa çok ciddi zararlara sebep olabilir.
kimileri nefretin ardında derin bir sevgi vardır desede, bu sözü söyleyeni bulup yağsız kazığa oturtmak gerekir.
nefret yıllarca birikmiş kötü duyguların sonucu bir şeye nokta koymaktır. nefret ettiğin kişiyi gördüğünde, Allah belasını versin, onun bunun çocuğu demek gibi.
çoğu zaman ölümcül sonuçları barındırabilen, uyuzluk sınırlarını aşmış kişilere karşı bi tutkudur nefret belki de...ne yaparsan yap intikam almadığın sürece bünyenin her zerresinde sonuna kadar hissedersin..herkes sana takma, boşver gibi ''davulun sesi uzaktan hoş gelir'' nidalarıyla öğüt vermeye çalışırken sen içinde yanan bi volkandır nefret...o volkan lavlarını içine püskürtmüştür...canını yakar yanarsın,nasıl yanıyosan karşındakini de yakmak istersin..beslenmemesi tavsiye edilse de o an geldiğnde aşk gibi karşı konulması olanaksızdır..hele ki aynı ortamlarda zamanın geçiyosa ya da geçmek zorundaysa kafaya takmadan edemeyeceğin, tek bi kişinin lafıyla bile bütün bedenine hakim olabilcek şiddeti tavan yapmış intikamdan bi önceki duygu..intikamın kardeşi...
nefret edecek kadar değer vermemek geliyorsa da akla bu mide bulantısı ne o zaman? sinek de küçük evet ama bataklığı kurutmaya gitmeden (zira o yol uzun, taşlı) ben şurda bir yol böğüreyim olmaz mı!
çok zirve bir duygudur. insanlar çok karıştırırlar bu duyguyu. derler ki x kişisinden nefret ediyorum. e hadi git öldür o zaman. ama kimse yapamaz bunu. tabi istisnalar da yok değildir. mesela bana gelseler adolf hitler'i öldür deseler, mna bilem korum derim. işte nefret budur.
insanın bir türlü dindiremediği duygu. özellikle sabahları kalkınca gece rüyada ne görmüşse insan büyük bi nefretle uyanır. bende böyle oluyor, öyle bi nefret ki akla geldikçe özlemin önüne geçecek kadar keskin ve küfürlü. çünkü insan yapılan adiliği öyle kolay atamıyor içinden. adilik evet güvendiğin insan adilik yapınca o insan 6 milyarın içindeki en adi ve en şerefsiz insan. nefret daha konuşturur beni de hiç lüzumsuz. iki kelimelik insanlar adilik yapar çünkü kendilerini beyinde doldurmak için ve onlar için daha da konuşup yer kaplattırmaya gerek yoktur.
