hissetmekten suçluluk duymayı sağlayacak kadar korkutucu, kuvvetli bir duygu... bu da çok geçmeden bir kısır döngü yaratıyor. çünkü devamında nefret etmeye başladığınız kişi kendiniz oluyorsunuz..
bir şeylerin ya başında ya da sonunda kendini gösteren duygu.ya nefretle başlar zamanala seversiniz.ya da çok sevmişsnizdir de azaldıkça nefret edersiniz.
doğumundan itibaren insana insan tarafından yüklenir.
ayrıca coğrafi durumun iklim koşullarının da bu bahiste dolaylı
etkisi vardır.neden eskimolar kavgacı değil de barışçı-dayanışmacı
insanlardır ve neden ortadoğu coğrafyasında tarih boyunca kan gövdeyi götürmüştür?
beslenme, barınma ve cinsellik ekseninde temel ihtiyaçlarını karşılayan
insanlar nefret dolu değildir,dolayısıyla şiddete meyletmez.
bu değerlendirme günümüzün karmaşık modern toplumları üzerinden değil
ilkel kabile toplumları üzerinden yapılmıştır.
günümüzün modern dünyasında bireysel ve toplumsal nefreti körükleyen
çok daha karmaşık faktörler vardır.
insana-bireye çeşitli yollarla(başta duygusal,fiziksel ve cinsel)
yüklenen nefret yemek yemesine yansımaz,dışkılamasına yansımaz
ama cinsel davranışına direkt-dolaysız olarak yansır.
insanın ruhunu sürekli tırtıklayan, öyle bir tırtıklamaktır ki bu, bulduğu ilk fırsatta kendini dışa vurdurtur, gösterildiğinde belki sahibini rahatlatır ama en kolay şekilde sahibini ele veren enteresan bir olgudur.
nefret...allah vergisi başka bir duygu..öyle bir duygu ki gözlerine karanlık çökmesine sebep olur, çoğu zaman olmaması gereken bir duygu gibi hissedip sessizleşirsin ve sanki hissettiğin için suçlu olursun, fakat hissedersin ve hissetmeye devam edeceksin..kim kurtaracak ki seni? bir psikolog iki çift laf edip mi kurtaracak seni, haydi dostum buna kendin bile inanmıyorsun. ama nefret sürekli devam edecek olsa da buna son verebilirsin, evet doğru okudun. her sonsuzun bir sonu vardır, bana inan. bu duygu da bir sonsuzluk ve senle son bulacak. şimdi işin zor tarafını aşmış sayılırız. zaten nefret ettiğin için suçlu hissediyorsun kendini, belki de nefret etmemen gereken birşeydir desem yanlış olurdu çünkü kim nefreti hakeder ki? pek çok kötülük işlemiş bir insan mı? bırak bu düşünceleri şimdi senin kurtulman gereken birşeyler var. öncelikle nefret ettiğin için kendinden nefret etmemeye dikkat et. şimdi uzatmadan seni kurtuluşa götüreyim, kendini düşün bu sefer ve düşündün mü? düşündün mü kendini?? tamam iyicene düşündüysen şimdi bu düşünceyi parçala, evet parçala hadi kendini yoket ve aynaya bak, korkma bak, ne görüyorsun hala aynı gözler, aynı surat ve aynı duygular mı? yoksa deyip başka birşeyler bekleme benden şimdi tekrar bak ve nefretin ne olduğunu düşün ve şimdi aklında az önce parçalanan bir yapbozun biraraya geldiğini görüyorsun... Bu kez başarısız oldun sen hala bir nefret tutkunusun..nefret dört bir yanını saracak ve parça parça koparacak seni sonra o parçaları tekrar birleştirecek ve nefretin ta kendisi olacaksın ve ölüme sevkedildiğinde son bulacaksın ve sonsuzluk da yanında son bulacak. Fakat ben nefretimden kurtuldum ben kendimi yokettim ama hala yaşıyorum yeni bir ben yarattım kendime belki tekrar denemek istersin sen de..ölüme kadar vaktin var. *
aşk şarabının biricik mezesi...
içmek için her seferinde biraz daha yersiniz nefretten. yoksa tadı çıkmaz sevginin.
sadistçe, mazoşistçedir. insan nefret ederken aşık olur, aşık oldukça nefret eder.
ikisini aynı kapta eritip sunmak da ayrı bir marifet işi olsa gerek...
ceza ve fuchs'ın kurmuş oldukları grup. bu grup türkçe rapin yayılmasında en büyük etken olmuştur. insanlara rapi sevdirmiş , "istanbul" adlı harikulade bir şarkı yapmışlardır.
şu an için fuchs ve ceza küs değillerdir. belli mi olur, belki bir gün grubu tekrar canlandırırlar.
nefret sevginin zıttıdır. mevcut olan büyük duygulardan bir tanesidir. evet insanın hissettiği kötü bir duygudur, ama sonuç olarak bir duygudur. bir de duygu olmayan olaylar var, mesela hiç bir şey hissetmemek. sonuç olarak birinden nefret etmek ona karşı hiçbirşey hissetmemekten iyidir kanımca, çünkü nefret ettiğin kişiyi, ona beslediğin bu büyük duyguyla onu önemsediğin anlamına gelir.
her ne kadar insanları birbirinden ayırmaya, uzaklaştırmaya sebep olan bir his gibi dursa da paylaşmak isterim aksini savunan bir fikri.
"aşk, dostluk, saygı değil insanları birleştiren, bir şeye karşı duyulan ortak nefret" *
tartışılır elbet ama düşünün bir, bir kişi ardından söylenmiş sözler, daha etkili olmaz mı hakkındaki fikirlerin oluşumunda? sizi etkilemesi ve fikirlerinizi değiştirmesi üzerindeki gücü değil tartışılacak olan, ama o kişi hakkında söylenmiş olumsuz sözler birleştirmez mi sözleri sarfedenleri aynı çatı altında?
--spoiler--
aslolan shakespeare değil,
shakespeare hakkında söylenenler.
--spoiler--
çok deli bir duygu. böyle aşkın maşkın mına kor... öyle böyle bir duygu değil. deli bir şey.
nefret edilen kimseyi ya da her ne ise onu düşünürken kan hızlı akar, hatta ne akması lan, çağlar, çoşar. duramaz. kan akışının hızından bir enerji hasıl olagelir. fakat öyle nefret edersiniz ki o enerjiyi ona harcamayı bile çok görürsünüz. tek bir şey yapmak gelmez ona karşı. sadece kanınızda dolanan nefret ve siz... içinizdeki enerjiyi boşaltmaya çalışırken vuhahah gibi bir ses bile çıkabilir. bırakın çıksın. nefret iyidir. hakedene hakkını vermeniz gerektiğini bir tek o öğretir. mına bile korsunuz da... sallayın. ne gerek var? değmez.
olmadık zamanda olmadık yöne giden bir duygu.
kendinizden nefret etmeyi istemezsiniz ama edersiniz.
birinden nefret etmek istersiniz. beceremezsiniz.
lanet bir his.
hayattan yara alan insanların içgüdüsel tepkisidir nefret, hiç bir şekilde yok edilemez ve törpülenemez; sadece saklanabilir ve belli ölçüde dizginlenebilir bir güçtür ki, durdurulamaz bir dinamiğe sahip olduğundan dizginlenmeye çalışıldığında insan zihninde bazen kalıcı hasarlara neden olabilir; olduğu gibi çıkıp gitmesine izin verildiğinde ise yine hayatı cehenneme çevirecek bir girdaba dönüşür insan hayatında...
sakinleşmek... insan sakinleşmez, doğası buna izin vermez; sakin insan ölü insandır... bu yüzden bir kere yara aldımı insan durmaz bir daha; yaralar kapanmaz hiç bir zaman, sadece daha derinleri ve daha büyükleri oluşur ve daha çok acıdığı için eski yaranın farkına varamayız...
nefret üretkendir, sadece kontrol etmesini bilmek gerekir; daha öncesinde ise kontrol edilmemeyi öğrenmek gerekir... dizginler elinizden çıktığı anda artık dönüşü olmayan hazin sona başlamışsınız demektir... fakat eğer savrulmadan elinizde tutabilirseniz bu çılgın uçurtmanın ipini, sizi kaf dağının ardına kadar bile götürür...
dedim ya, üretkendir nefret, beethoven a "9. senfoni"yi yazdırandır nefret; beethoven işittiklerini değil, hissetiklerini yazmıştır bu bestede, sağır bir müzik dehası olarak... niçe ye "böyle buyurdu zerdüşt" ü yazdırandır, wilhelm reich e "listen little man" i...
ve üretken olduğu kadar yıkıcıdırda... örnek vermeme gerek yok, dünyanın halini gözden geçirmeniz yeterli...
nefret, sarkacın bir ucudur, diğer ucu ise sevgi... ve bizim hayatlarımız bu iki uclu sarkacta oradan oraya savrulmaya mahkumdur her zaman...
asıl besleyicisi ve tetikleyicisi korku olan duygudur. yok etme veya bertaraf etme isteği ile beraber gelir. kimi davranış bilimcilere göre insanın karanlık tarafının sesidir kimilerine göre ise kontrol edemediği içindeki hayvandır.
ama şu var bir şeyden nefret etmeniz korku duyguduğunuz objenin sizden üstün veya sizin yaşam alanınızı tehdit ettiğini anlamına gelir. buda sanırım özgüven eksikliğine çıkar.
geriye o zaman şu soru kalıyor.insan nelerden korkar? her korktuğundan nefret eder mi?
