- Çok detaylı düşünmek, gece oturup düşünmek, mütemadiyen düşünmek.
- sinirlenince finalde ağlamak. Özellikle etrafımda insan yada insanlar varken.
- tırnak yemek.
Fiziksel iş yapmayı sevmem, temizlik yapamam.
El becerim gelişmemiş.
Dikkat dağınıklığım var, bazen konuşmak için gereken dikkat ve enerjiyi kendimde bulamıyorum.
Farklı fikirlere saygısız olmam nedeniyle bir öfke patlaması yaşadı mı çıldırma evresine geliyorum.
Valla fazla hassasım. içimden ama. Öyle alıngan olduğumu anlamaz kimse çünkü zamanında o kadar çok sakladım ki kırıldığımı, sebebini sorsanız söyleyemem yani salak mısın neden belli etmedin deseniz bilemem, belki kırıldığımı öğrenirlerse bunu umursamazlar ve bu beni daha da çok kırar diye düşündüm? Bilmiyorum, bahsettiğim durum baya geçmişten kalma, şimdilerde de sürekli küçük hiç olmayacak şeyler kırılıyorum, yani içimden yuh kızım buna da alınma ama diyorum ama alınıyorum, insanları alınganlığımla manipüle etmek ya da duygusallığımla meşgul etme gibi bir gayretim olmadı hiç, her seferinde bunla mı uğraştıracaksın insanları dedim. Karşımdaki insanın sorunlarını her zaman kendi sorularımın önüne koydum, onların sorunu her zaman benimkinden daha önemli diye düşündüm. Bana geldiyse ona gereken özeni göstermeliyim diye düşündüm, benim de vardır gittiğim insanlar, yalnız da olmadım hiç, ama bu kırgınlığım hiç geçmiyor. Sürekli kırgın gibiyim hayata.
Şanssızım ben. Bu bir özelliktir! Diyorum ki “artık olumlu bakayım, herhangi bir şeyin kötü yanını düşünmeyeyim” amaaaa olmuyor. Herhangi bir şeyin/olayın/insanın en kötüsü varsa gelip beni buluyor. Bıktım.
içimdeki Kindle aşkını söküp atamıyorum, acilen Kindle almam lazım. Keşke param olsa; virüsten önce işimden şikayet ediyordum şimdi işim yok. Bu virüs herkesi farklı alanda imtihana tabi tutuyor sanki.
