"nefes alsın yeter" düsturunun abazanlıkla barışma, onu kabul ederek içselleştirmenin neticesinde evrildiği işlevsel, ben merkezli halidir. yapısal olarak bir nevi şükr sayılabilecek kadar da naif ve incelikli bir duruşu vardır. "ya kollarım olmasaydı" fikriyle daha derin bir anlam kazanır, ak güvercinler havalanır göğüs kafesinizden arşa doğru..
