kaybedecek hiçbir şeyiniz ve amacınız yoksa kaçınılmaz sondur. hatta bazen kaybedecek şeyleriniz, idealleriniz olduğunda bile aklınıza gelir bu tip sorunsallar. mesela plazadan çıkıp kravatı sökünce neden? dersin kendine, yaptığın mal çok satınca, beğendiğin kadın seni çok sevince, herkes etrafında pervane olunca, yanından geçen araba sana su sıçratmayınca, şans hep yanında olunca bile bazen sorarsın kendine. neden?
kapitalizmin sonucu olduğunu düşündüğüm düşünce. çok fazla para kazanalım da bazen bu para hırsının neden olduğunu bile bilmiyoruz. sadece iş yerlerinde çalışan mutsuz insanlar. daha fazla eşya sahibi olup ölüp gidecekler. hayattan bir gram zevk almadan...
kapitalist düzenin insanlara sunduğu "kolaylıklardan" biridir.
kolaylıktır, zira düşünmeye başlayan için hayat daha zor olmaya başlayacaktır.
rahatı kaçacaktır; çünkü zor olanı seçmiştir.
nitekim düşünmek üretmek demektir ve sistem size üretmemeniz konusunda müdahil olacaktır.
çünkü kendisi üretimi değil, tüketimi yaymak ister.
tüketim ise daha fazla bağımlı insanı; daha fazla kapitalist "nesneyi" yaratacaktır.
ve sistem kendini yok edene kadar böyle devam edecektir.
diğer taraftan, bilmemek bazen mutluluktur, bazen de zenginlik ve bazen ise huzurdur.
sıradan huzur ve mutluluk ise çoğu insan için yeterli ve doyurucu bir tattır.
bu aralar sorguladığımdır. değer verdiği ve çok sevdiği insana yetemeyen onu mutlu edemeyen, ailesine sürekli para kaybettirip bir baltaya sap olamayan insanın anlayamadığı durumdur neden yaşadığı.
