birkaç dakika evvel klavyemi ıslak mendille sildim, peçete ile kuruladım. mis gibi. tatlı tatlı tıkırdıyor parmaklarımın altında. şu an ekranda imlecin sürüklediği bu kelimelerin anlamlı bir kaynağı bile yok, sırf bu ses için yazıyorum.
çoğu zamansa, kafamda dönüp duran ve bir yerlere oturtamadığım düşünceleri "gerçek" kılmak için yazıyorum. sesli söyleyince de iyi geliyor ama havada uçup gidiyor.
yazı güzel.
sonradan gelip ziyaret edebiliyor, "ne saçmalamışım lan" diyerek beyninde bir zamanlar yer işgal etmiş düşünceleri hayretle temaşa edebiliyorsun.
babamın tavsiyesi üzerine annemin bana bahşetmiş olduğu zekasından ötürü çocukluğumdan itibaren yani geçen seneler bir şeyler karalamaya başladığım gerçeğidir.
