Her gece rutin işte, sabah kalkar işe giderim akşam 8 9 gibi çıkar eve gelirim, girerim pc ye gece 4 e kadar oyun oynarım (sinirden) bir kaç sene önce hayata dair hiçbir bok çivi bile çakmayacağıma sözverdim, bu yüzden eskiden hep pozitiftim herkes bana profesör deha diye seslenirdi, sabahlara kadar uyumaz sürekli bilginin peşinde 10 yıl ömür çürüttüm ailem benle yarasa diye dalga geçerdi...
Ne olduysa son iki yılda çok kötü şeyler yaşadım kendim dahil her şeyden nefret ettim hayatımda bir insan bile kalmadı hepsini sildim..
O gün bugündür sikimde olmayan ben ve dünya sadece zaman geçirmeden ibaretiz, her gece 3 4 gibi yata girer uyuyana kadar telde takılırım..
Gün içinde sürekli iyi ki varlar sözlük kızlarına sararım moralim yerine gelsin diye trollük yaparım, aslında hepsi beni yazdığım tarzda biri sanıyor ama gerçekte kim olduğumu asla öğrenemeyecekler.
Hiç olmak için her şey olmalısın, ben bu bedeli ödedim.
Kalabalıktan bunalıyorum. Yalnız kalınca da kafamda bir sürü düşünce oluyor. Sevmediğim bölümü okumak, kredi kartı borcu,yurtdışında çalışan kardeş, aile durumları,sağlık sorunları hepsi aynı anda beynimi kemiriyor.
Yok ya artık yaşamam dediğim olayları tekrar yaşıyorum. Üstelik yaptığım şeylerin geri dönüşü yok. Artık yapabileceğim tek şey sabredip bunların bitmesini beklemek.
