Zannedersem bu aralar, kendime en fazla sorduğum sorulardan birkaçı bunlar, neden, nasıl, niçin...
Bu sorular aslında, kendimi anlayama çalışmaktan çok, karşımdakileri anlama çabası galiba. Karşımdaki zerzevatı anlamak için türlü türlü yollara başvuruyorum, ama hepsi boşa çabalardan ibaret kalıyor.
Geçenlerde bir bayana çiftleşmek amacıyla yaklaştım ve tahmin edebileceğiniz gibi, her çiftleşme amacı taşıyan erkek gibi “Bak bebek, genel kültürümde aynı libidom gibi yüksektir” mesajı vermek için geren genel kültürümü sergileme yoluna gittim.
Uzun ve saçma sapan bir monologtan sonra fark ettim ki, nasıl herkesin tuttuğu kendisineyse, herkesin filmi de kendisineymiş. Bayanın benle olan ilgisinin katsayısı benim kurduğum cümlelerle ters orantılı olarak düşmeye başladığı anda, susmanın evla olacağına karar verip, kendime gizemli adam süsü vermek için, uzaklara bakıp susmaya başladım.
Susarken fark ettim ki; onca saatten beri karşımdaki hatunu etkilemek için kurduğum sinema üzerine olan bütün konuşmalarımın hepsi hava civaymış. Çünkü; her filmin söylediği, çağrıştırdığı, hissettirdikleri kişiden kişiye farklılık gösteriyormuş. Bunu daha önce sinemanın ekmeğini çok yemiş birisi olarak söylüyorum...
Mesela, herkesin aşk filmi kendinedir. Çünkü sevişmek için karşısında bütün sinema bilgimi döktürdüğüm hatun kişisi, en sevdiği aşk filmleri arasına Müslüm Gürses’le Behçet Nacar’ın başrollerini oynadığı “ikizler” filmini koydu.
Benimle dalga geçip geçmediğini tam olartak bilemiyorum, ama ya bu hatun hayatımın aşkı ya da çok pis dalga geçildim...
