bende bilmiyordum. böyle doğdum. sonra neden diye sordum. içimde bir vesvese vardı. ilk olarak islami hadisler ve bazı ayetler hatta bazı dinciler beni islamdan soğutuyordu. ilk başta amaan ipimde modundayken araştırma moduna geçtim. ateizm hiç aklıma yatmadı. bugün ölen nereye gider sorusu önemliydi benim için. evet tanrı yok diyip 5 vakit namazdan,1 ay aç kalmaktan kurtulurdum belki ama aklım hep ayyukta kalıcaktı. sonra belki tanrı var dinler uydurma diye düşündüm.
semavi dinlere baktım,hristiyanlıkta bayağ takılı kaldım,cidden onlar açısından bakınca tanrı yanılamazdı ama onlarda bir kusur vardı hiç ahiret diye birşeyi düşünmüyorlardı. yani hep bu dünya namına şeyler. iyiden öleceğiz be abi! ben bunu düşünüyordum. bilinmeyen! hayatımda ilk kez baştan tefsirlerle kuranı okumaya başladım. o kadar zor şeyler istiyor ve o şeylerin benim hayatımı güzel kılacağını söylüyordu. bazen öyle bir üslübta ayet okuyordum ki çok ağırıma gidiyordu. kuranı okudukça tüm türkiyenin hurafe dinler yaşadığını fark ettim. kuranı okudum,sahih hadisler vs derken tam bir mala bağladım,hocalarla sohbet,çevredeki sakallılarla vs derken bir sonu gelmiyordu. bir yanda renkli hayatım vardı, bok mu vardı araştırdın diyordum. ne güzel karı kız,kankiler filan takılıyorduk. ama sontara bunların bana verdiği zararları hatırlıyordum. kuran ne yapma derse yapıyordum anlık mutluluklarım oluyordu ama içimde bir boşluk dolmuyordu. araştırmaları bırakıp normal hayata dönmeye çalışsamda,öğrendiklerim beni bırakmadı.
