benim götüm yemiyor yoksa bende ederdim. bu aq hayatı o kadar zor ve acımsız ki. beni düyaya getiren anneme soruyorum nede? hastalık,sefalet,sevgisizlik,başarısızlık varken neden yani niye.
küçük kardeşim var. ilerde büyüdüğünde ya anlarımızı eskisi gibi hatırlayamadığı, sesimi, ona sarılışımı yavaş yavaş unuttuğu, onun yanında artık olmadığım için bir an bile kötü hissederse? ya birbirimizi şımarıkça sardığımız 'sevgi saatimiz'e ihtiyaç duyarsa? bir andan sonra ben hep artık onun için yaşıyorum sanki, bu yüzden intihar edemem.
Zamanında birisi bana ne demişti biliyor musunuz arkadaşlar:
"Madem çok ölmek istiyorsun o halde şuan intihar ettiğini ve öldüğünü farzet. Bundan sonraki tüm dakikalarını saatlerini ise yeni bir hayata başlamış gibi harca"
Bana çok büyük bir umut ve heyecan vermişti. Evet intihar edersem şuan olmuş olacağım ve kabir azabı göreceğim. O halde bundan sonraki vakitlerimi kâr olarak görüp yaşarım? Diye düşünmüştüm . Umarım size de faydası olur bu düşüncenin.
