Eskiden bir kitabı bitirmenin, bir şarkıyı dinlemenin ya da bir dost sohbetinin tadı günlerce, bazen haftalarca içimizde kalırdı. Şimdi ise her şey birkaç saniyelik tüketim malzemesi olmuş gibi. izlediğimiz filmler, okuduğumuz kitaplar, hatta yaşadığımız anılar bile hızla akıp gidiyor. Sanki hayat, bir hız yarışına dönüşmüş ve her şeyin tadını çıkarmadan bir sonrakine geçmeye zorlanıyoruz.
Bir kahveyi bile "to go" içiyoruz artık. Halbuki bazen durmak, o anın içinde kaybolmak gerekmez mi? Neden her şey bu kadar hızlı tüketiliyor, farkında mıyız? Tüketirken, aslında kendimizi tükettiğimizi kaç kişi biliyor?
