ergenlik yıllarımız...
mahallenin çakal bir abisi var, yanına oturur tecrübelerini yaşanmışlıklarını dinlerdik.
o yıllarda mahallemizde ki çakallar şimdiki gibi değildi. şimdi onları düşününce ve günümüze bakınca bizim zamanımızın çakalları tam bir beyefendi insanlardı.
neyse, konuya dönelim...
- neden evlenmiyorsun fiko abi?
fikret, biz-herkes fiko derdi. malumunuz, yiğit lakabıyla anılır. 40 yaşlarında vardı, her hafta bir manita değiştirirdi ama başka bir manita bulduğunda gelen eski manitasına fırça atmış ve bir daha gelme demişti. tek eşliydi, evli olmasa bile eşini aldatan erkeğin orospusu değildi.
kafasını kaldırıp kadın kız süzdüğünü görmedim.
bacaklara kalçaya bak fiko abi dediğimizde bize fırça atardı.
çay ocağı önünde oturmuş çayını içiyor, bize de gazoz ısmarlamıştı. sıcak bir yaz akşamı, güneş batmak üzere...
çayından bir yudum alır ve tebessüm ederek...
* evlendiğim kız iyi çıkarsa kıza yazık, kız kötü çıkarsa bana yazık.
aslında bu sözün altında bir güvensizlik anlatılmıyor, bulamamak, evliliğe karşı çıkışta yok.
evlilik sorumluluk almadır. yaşamını istikbalini birinin eline teslim etmektir.
evlilik öyle bir şeydir ki başladığında ve bitirdiğinde mutlu olduğun tek şey evliliktir; evlenirken boşanırken de mutlusundur. mutlu olmak için evlenirsin ve mutlu olmak için boşanırsın.
idam hükmü verilirken de evlenirken de boşanırken de iki şahit isterler.
böyle bir ciddi iş evlilik, sorumluluk almak o sorumluluğu taşımak yetmez, ona değer olmalısınız.
bunun için fiko abi korkuyordu, hiçbir şeyden korkmayan ellerişnde bıçak olan 5-6 kişilik kıro grubuna eline sopa alıp dalan o fiko abi çok korkuyordu.
ya evlilik denen en kutsal sözleşmenin altından kalkamazsam diye...
evliliğe soğuk bakan biri değili.
üstelik bi kere yapmış olmama rağmen.
ama şu an kızım istemiyo hiçbir şekilde hayatımda biri olmasını.
ne zaman konusu açılsa yok diyo ben seni hep severim yanından da taşınmam zaten. istemiyorum evlenme diyo.
diyorum sana bi kız kardeş yaparız işte mis gibi. yok diyo istemez.
tatlı cadım benim.
o izin vermeden ne yazık ki evlenemem hatta manita bile yapamam.
Çünkü çapkınlık hoşuma gidiyor. Özgür olmak istiyorum. Bir eşin ve çocuğun Sorumluluğunu üstlenemeyecek kadar zayıf karakterliyim. Kadınları bir obje olarak görüyorum..
Çünkü henüz evlenecek kadar güven veren birine rastlamadım ondan da önemlisi henüz kendi şartlarımı yerine getirmeden başkasında uygun şart arama hakkına da sahip değilim. Bir atanalım da. Güçlü kadın için koca dediğin olmasa da olur be. Yalnız bir gün yeniden aşık olabilirsem, biri gözümde o güveni tekrar sağlarsa, belki...
Birbirinin kopyası olan anadolu'nun herhangi bir ilçesinden henüz iş sahibi olmadığım için(atanamadım değil atamam yapılmadı kıps) çıkamadım. Çıkıp, arayıp bulamadım.
Dünya... Ama halim vaktim yerinde olsaydı da evliliğe atlayacak biri olmazdım. Ne bileyim çok da önemli bir şey değil sanki. Televizyonda 80 yıldır evli olan bir çifti gösterdiler. Kim bilir ne kadar sıkıcı bir hayatları vardır dedim.
