"Ben Hürmüz olucam, sen de yedi koca." dedi. Assos'un süpersonik manzarasına karşı kurulmuş antik bir anfi tiyatroda, sahnedeydik. Etrafta dev kertenkeleler dışında hiç bir canlı yoktu. Sarhoştuk, ve oynayacağımız tiyatro eserine karar vermeye çabalıyorduk. "Yedisi birden nasıl olucam yahu?" dedim, suratım asıldı. Tamam ilişki süresince kilo almıştım biraz ama normaldi bu, yan etkisiydi kilo almak uzun süreli ilişkilerin. "Naz yapmaaaa!" dedi şımararak, hemen havaya girdim, dayanamazdım şımarıklıklara.
küçük odasının duvarında siyah beyaz fotoğrafları olan kızla evlenmiş, birlikte evlerini o küçük odasına çevirmişlerdi. az eşyalı, bol kitaplıklı, mütevazi ve pipo kokan. kendilerine benzeyen arkadaşları gelirdi eve, ilk defa pink floyd'un the wall isimli filmini orada izlemiş, nefret etmiştim, çok sıkıcıydı, oysa ben nejat uygur'un tiyatrolarından birini izlemek istemiş, ama kabul ettirememiştim.
zira çocuktum ve comfortably numb dinlemesen de keyifli bir uyuşukluktu çocukluk.
"onunla ilgili hatırladığım ilk anım, kucağına çıkmak için sakallarına asılıp kendimi çektiğimde suratında oluşan acıya rağmen gülen gözleriydi."
"dur uşak, yavaş!" dedikten sonra belimden tutup beni kucağına alır, onun o uzun sakallarının üstüne kafamı yaslar, minik gözlüklerini çıkarmaya çalışırdım. ne zaman bunu başarsam, bir eliyle burnunun üstünde oluşmuş kızarıkları kaşır, öbür eliyle ise kafamı okşardı. benimle ilgilensin isterdim, fakat o belli bir süre sonra, tok ve gür sesiyle etraftaki diğerleri ile konuşmaya başlar, ben de ses tonundan etkilendiğimden olsa gerek, "ben de tiyatrocu olcam amcam gibi büyüyünce" diye düşünerek, gözlüğü ve sakallarıyla oynamaya devam ederdim.
amcamı ve ona benzeyen diğer tüm arkadaşlarını çok severdim, onlar 80 sonrasının romantik solcularıydı, ruhi su dinlerlerdi...
Heykelin tam karşısında bulunan cam atölyesinin önüne parkedip, dik yokuşlu Assos sokaklarını tırmanmaya başladım. Sabah kahvaltısında butik otelimin horozları bacağımı gagaladığından, her adımda ince bir sızı hissediyordum. Aşık olundukları iddiasıyla dövülen kadınları düşündüm, onlar her nefeslerinde hissediyordu galiba bu sızıyı.
Tavandan üzerime doğru gelen cibinliğe bakarken, butik otellerden neden nefret ettiğimi tekrar hatırladım. Hem Şenay Teyze, hem şu bakır kaplar, hem de şu kütüphanede duran klasikler o kadar yapaydı ki; Ertuğrul Özkök ya da Ayşe Arman uzansaydı bu yatağa, eminim ertesi günkü yazılarını şu şekilde yazarlardı:
"Şenay'ın Evi... Evet bir butik otel değil... Bir ev bahsettiğim... Hafta sonu istanbul'un kalabalığından bunaldığımda, nefes almak için gittiğim bir yer orası... Zeytin ağaçları ile çevrili, Ege'nin berrak denizinin yanında kurulmuş tam bir sığınak... Şenay Hanım'ın kendi elleri ile yaptığı zeytinyağlılar, gündüzleri balığa çıkıp akşama tuttuklarınızı yemek, minik -petit- bahçesinde çapa yapmak, tamamen organik, otantik, etnik ve etik domatesler, taze çiftlik yumurtası, yeşillikler..."
Nereye gittiğimi bilmiyordum, tek bildiğim ahugözlümün uzaklaşmakta olduğum şehirde kaldığıydı lakin bu benim değil onun seçimiydi. Hem çalan şarkı da benimle hemfikirdi: "Seni karanlıklara bırakmak istemezdim." diyordu.
Tatil başlıyordu. Tarkan çalıyordu. Bir an aşkı; çiçek böcek, güneş bulut sanarak neşelendim.
Köylerde mezarların başına dikerlerdi kavak ağaçlarını. Gölgesi sadece bir mezara yeterdi. Büyük geniş kalabalıklar, çınarların altına, kabrinde yalnız yatanlar kavak ağacının gölgesine sığınırdı.
"Geri döneyim." diye düşündüm. içimdeki yalnızlık evinden uzaklaştıkça artıyor ve her adımda daha da büyüyordu.
fg: etrafımda altıma yatmak için sıra bekleyen bisürü gönül kelebeği varken, ne işim olur evlenmekle. psikolojik mastürbasyonumu da tamamlamak için basarım imam nikahını, güreşirim memelerle, boş ol derim, başkasını alırım. ooooh, dünya bana güzel amk.
- Ne oldu yazdıklarını kötüledim diye mi sinirlendin, iğrenç yazıyorsun işte
+ Alakası yok, ben senin iki yüzlülüğüne kızıyorum, hani bayılıyordun, hani çok beğeniyordun onları, ilişkimiz başlamadan önceydi bunlar değil mi, sonra ne zaman ki baktın ben seni sevdim, beni ben yapan her şeyden nefret etmeye başladın, yazılardan, Okandan, çevremdeki insanlardan, "Artık kalbini aldım" dedin, bana şekil verme zamanın geldi ve buna en çok sevdiğin özelliklerimden başladın, ben hep aynı kaldım, ama sen değiştin, bir gün bunu anlayacaksın
Ankara'ya vardığımda sabah olmuştu, normalde Bursa-Ankara arasını üç buçuk saatte almakla övünen ben, günün ilk ışıklarında fırınların ekmek taşıyan kamyonetleri ile neredeyse gitmeyen bir arabanın direksiyonunda paylaşıyordum gri Ankara sokaklarını...
"Canım, ben de dizi izleyip uyuyakalıcam. Yarın sabah kahvaltıya gideriz, sonra da havuz Erken kalkalım." diyerek telefonu kapadım. "Two and a half men"in eski sezonlarından rastgele bir bölüm seçip yatağa uzandım, tam uyuyakalırken telefon çalmaya başladı. Ekrana baktım, "annebaba" arıyordu, saat 01:30'du.
yaşım 30. okuldu, işti derken fırsat olmadı. kısmet yahu olur elbet. olmazsa da canımız sağ olsun. ütü, yemek, çamaşır konularında ihtisas sahibiyim ne de olsa.
