En çok ihtiyacım olan şey bir arkadaş, bir tanıdıktı. Friends doğru diziydi. Zaten dizileri en çok sahip olamadıklarımızı barındırıyorsa severdik. Bir bira açtım, uzandım tekrar, tüm yaşanmışlıklarımı özleyerek, yaşanmışlıksızlık kokan salonumda uyuyakaldım.
Uzun süre iki kişilik, soğuk yatağımı kullanamadım ve hep televizyonun karşısında uyudum.
O foruma o gün girmesem ya da o foruma tam o anda bakmasam, yeni arkadaşım o mesajı atmasa, ben o mesaja cevap yollama ihtiyacı hissetmesem, hayatım çok farklı olacaktı...
Saçlarında karlar tutmaya, suratı soğuktan pembeleşmeye başlamıştı. Bembeyaz yeni yağmış karın ortasında, pespembe duruyordu. O soğukta, o yabancı şehirde, tanıdık ve pembe bir yüz görmek içimi ısıtmıştı. Yanına gittim. Beraber eve döndük...
Bir süre yatağımda uzandım. "Neden olmasın ki hocu?" diye düşündüm. Yatak soğuktu, kafam karışık. Süpersonik yemek yapan bir kız vardı evimde. Güzeldi de
"Sen telefonunu neden hep çantanda tutuyorsun?" sorusunu sormamla başladı paranoyaklaşma sürecim. Kıskançlık değil paranoyaklıktı bu. Sevgiden değil de, aptal yerine konulma korkusundandı. Bu yüzden kıskançlık diye adlandırmak yanlış olurdu. Dünyanın en gebeş adamıydım. Lakin paranoyak bir kontrol manyağı olma yolunda hızla ilerliyordum.
Git dedim evimden. Kendini yere attı, bacağıma sarıldı ağlıyordu, gitmeyeceğim diyordu. Nefes alamıyordu ağlamaktan. Serde humanizm vardı. Sarıldım, "Tamam geçti." dedim. Bana asla merhamet göstermemiş ona, merhamet gösterdim. Ne yapsa ne etse de, kıyamazdım ki ben ona, gözyaşlarına ölürdüm.
Üşüyordum betona yaslandığım için, ama evime de giremiyordum, en azından ayık. Zira evim halen evimizdi, yorganım yorganımız, yastığım yastığımız... iyelik ekleri içtim, içtim, içtim
.....kullanılmışlığıma sövdüm son bir buçuk yılımıza lanet ettim ömrümde ilk defa pişmanlık hissettim kadınların hepsinden nefret ettim annen hariç de güldüm bir daha sevmem hocu dedim duyarsızlaşma maskemi çıkardım cebimin derinliklerinden suratıma taktım ilişkilere kelimeleri anlamlı bütünler yapan noktalama işaretlerine küstüm sek rakı çarptı mide bulandırdı eve gittim kustum yatağıma yattım onun tarafına sırtımı döndüm sustum uyumadım sustum uyayamadım sustum sonra ürperdim şeytan dürttü ağladım virgüllerden soğudum üşüdüm kırmızı ve beyaz birleşince pembe oluyordu bağlaçlara küstüm konuşmak istedim aramak ama sustum hatamı düşündüm buldum bizimkilere sövdüm niptuckı sevdim kadınlardan nefret ederek uyudum anneler hariç dedim.....
Plakları olan nesil de, Cd'leri olan nesil de şanslıydı. Biz kasetleri olan nesil arada kalmıştık. Hiç bir zaman istediğimiz şarkısından başlayamadık dinlemeye bir albümü.
Biz bu yoksunluklarımızdan; iyi bir şarkı için tüm albümü dinlemeyi, iyi bir sahne için tüm filmi izlemeyi öğrendik.
ilişkilerimiz de böyle gelişti. Sevdiğimiz tek bir yönü için tümüyle kabullenebildik başkasını. Sevdiğimiz bir şeyi yakalamanın zor olduğunu bildiğimiz için, değer verdik fazlasıyla. Sevmediğimiz şarkılara da tahammül etmek zorunda kaldığımız için; bağlandık, alıştık, kabullendik karşımızdakini olduğu gibi. Hiç bir zaman başa sarmadık, hiç bir zaman sıkılıp ileri atmadık.
Nicel olarak abartılı değildi belki yaşanmışlıklarımız, ama nitelik fakiri de değildik.
"Biz bara geçeceğiz." dedi kız yanımıza gelerek, galiba grubun girişkeni oydu. "Sakız Frozen ısmarlamak isterim size, madem bu kadar seviyorsunuz damla sakızını." Yine bir kahkaha attı. "Süpersonik olur valla " dedim, "Süpersonik" diye tekrarladı, yine güldü. Anlam veremedim, ne desek gülüyordu, bundan sonra işimiz kolaydı, bir kere şartlamıştık onu sesimize. Pavlov'un zili olmuştu seslerimiz onun için.
"Bir gün de efendi adama değer verin." diye düşündüm "Bir gün de efendi adama değer..."
Bir kahvaltı söyledim, "Gazete ister misin abi?" dedi garson beni yalnız görünce, istemedim, tatilde son isteğim gazete okumaktı. Son dört gecedir; sürekli içkiler içiliyor, sürekli farklı yerlerde uyanılıyordu. Tatilin ilk üç günkü erkek erkeğe havası bitmiş, yerini bu dinamik mod almıştı. Yorgundum, hem de son günümüzdü. Geğirdim. Ağzıma Absinth tadı geldi, midem bulandı, garsona seslendim: "Çay getirir misin acilen?", bir sigara yaktım. Annem o kadar uyarmıştı beni, aç karnına sigara içme diye, ama içiyordum işte yine. Hem onun yemekleri olmadıktan sonra, ben hep açtım ki.
"Bayılıyorum bu adama." dedi ahugözlüm, tam bin bir zorlukla katlayarak okumakta olduğum gazeteye konsantre olmuşken. "Noluyo hocu?" diye irkildim birden, ahugözlüm benim dışımda bir adama nasıl bayılırdı? Tüylerim diken diken oldu.
