Genelde çaresiz kaldığımız anlardır. Örn: Çok sevdiğiniz birisi öldüğünde ''neden'' sorusunu o kadar çok sorarsınız ki bu da çaresizliğinizin ve/veya acizliğinizin göstergesidir.
ben dedikten sonra söylenmesi kesin olan sözdür. kişi ben derse sorgular hayatı ve dayanamaz hiç bir şeye. oysa çevresine baksa ve ben demese ben-cil olmasa ''neden'' dermi hayata?
bazen de o neden'in cevabını çok iyi bildiğimiz ama inanmak istemediğimiz anlardır. isteriz ki neden diye sorduğumuzda başka bir cevap gelsin, yalan olsun ama can yakmasın.
babami kaybettikten sonra kullandigim soru kelimesi...
"ulan benim gibi adamin babasi ölür mü" dedigimde olmustur.
--spoiler--
Bir adım bir adım bir adım
Üç adımda biter bu odam
Neden neden neden neden neden neden neden neden
Daracık yaparlar bu evleri
Pencereden görünen gökyüzüne inat
Bu evde bir çocuk, bir çocuk, bir kadın ve ben yaşardık
Neden neden neden neden neden neden neden neden
Bırakıp çekip, çekip gittiler
Uzaklarda görünen güzel günlere inat
Bir adım bir adım bir adım
Üç adımda biter bu odam
Bir adım bir adım bir adım
Takılır düşüncelerim
Takılır düşüncelerim
Takılır düşüncelerim
Takılır düşüncelerim
Takılır takılır takılır takılır...
--spoiler--
Çarşıda biraz dolaştım. Bir duvarın kenarında, taşta oturan bir çocuk gördüm. Önünde mendiller. Adı Muhammet. Gözlerini gördüğüm anda anladım ondaki naifliği. Suriyeliydi.
ilk akşam sadece 2 lira verip, ismini öğrenip mendilimi aldım ve uzaklaştım.
ikinci akşam tekrar gördüğümde biraz yanında durdum ve sohbet ettim. Yarım yamalak türkçesi ve çekingenliğiyle babasının öldüğünü, akşamları kazandığı bu paraları annesine verdiğini söyledi.
Bilmiyorum. inandım ben muhammet'e. Onunla aynı sırada duran diğer arkadaşları onun gibi değildi. Muhammetin mendilleri bitmişti mesela o akşam. Elini açmaya çekinen bir hali vardı. Parmakları kapalı, Avcunu yukarıda tutuyordu sadece. Onu orda öylece bıraktım.
Birkaç hafta sonra tekrar 2 günlüğüne Konya'ya gittim. Muhammet'i görebilmek ümidiyle ona bir şeyler almıştım. Gittim oradaydı, hava çok soğuk ve üzerinde ince bir kazak vardı. yine biraz sohbet ettik. Hediyelerimi verdim. Giydi. Yüzündeki o gülümseyişi unutamam. Muhammet bana ketum bir çocuk gibi geliyordu önceden çünkü.
Ertesi akşam yine muhammetin önünden geçtim. Naber muhammet dedim, montunun önünü açtı hemen. Ona aldığım hırkayı giydiğini gösterdi. Yine güldü bana.
Sonra neden dedim ya, neden? Bir çocuğu taşa oturtan, elini açmaya utanan çocuğu, ona yardım etmeye erinen birilerine muhtaç eden sebep ne? Ya da bizler yardım etmeye erinmiyoruz sadece. bizim duygularımızı sömüren insanlar yüzünden gerçek muhtaçları anlamıyoruz.
Muhammet gerçekten muhtaç mı bilmiyorum ama artık o benim Konya'daki kardeşim.
Neden dediğim her anın akışını kısmen de olsa değiştirmem gerek çünkü.
