"gözyaşlarım tuzlu, deniz gibi... neden biliyor musun? çok kum kaçıyor içine ya, bence ondan"(ipek, 5)
insan merak eder.
insan bir neden arar.
insan bir neden bulur,
yahut uydurur.
havada bir ateş topu var gözleri kamaştıran. nedir acaba? sorduğun soruya bak azizim, tabiki bir tanrı.
bulduğu bazı nedenlerin yalan olduğunu bilir içten içe ama bir cevap bulmanın cazibesine ve onun verdiği tatmin duygusuna kaptırır kendini. bir cevap bulunmalıdır her soruya. her şeyin bir anlamı olmalıdır. nedensizlik ve anlamsızlık geceleri adamı uyutmaz, delirtir.
bu arada, geceleri gökte küçük küçük ışıklar oluyor. ne acaba? tanrıların gözyaşları.
bu yazıyı okuyan bir çok insan beni ateist falan zannedebilir. değilim. tanrıya inanırım. bu yüzdendir belkide, artık cevap aramıyorum. gereksiz amaçlarla anlamlandırmıyorum etrafımı, hayatımı, beni rahatsız eden şu sivri sineği.
neden aşık oldum? neden ona? neden beni sevmiyor? basit, çünkü tanrı öyle istedi.
bu bir çelişki gibi gözükebilir. neden bulmak için "tanrı vardır" demek ve yeni nedenler bulmak için merkezi nedeni cevap için kullanmak... ama değil! çünkü inanmak çok farklıdır. matematiksel, bilimsel, falansal ya da filansal değildir. inanan bilir ne hissettiğimi.
evet. işte öyle... peki durup dururken bunlar neden aklıma geldi?
tanımadan aşık olduğum biri vardı. ismi buketdi. çok güzeldi. onu tanımıyordum, sorsalar "gözleri ne renk" diye, bilmezdim. umursamazdım. ama deseler "onun için öl" diye, düşünmez kafama sıkardım. allahım sıkardım!
bu durumdan korktum. çünkü saçmaydı, tanımıyordum onu. tanımadığım bir insana bu kadar anlam yüklemek nedendi? neden acıyordu? allahım onunla neden konuşamıyordum? neden her gün içiyordum onun için? neden o? neden buket?
cevap bulmalıydım, ağır bir duyguydu. başladım felsefe yapmaya:
aşk eflatundu. onun ruhuna tutulmaktı, entellektüel şekilde yaşanırdı.
aşk mor oldu. düşlerde yüceliğini kanıtlamalıydı.
aşk pembeleşti. onu öpmeliydi.
aşk karardı. aşk karardı.
artık korkmuyorum. çünkü aşk tanrıdandır. o istedi de oldu, o isterse biterdi. yolum kadere inanıp acıyı yok etmekti. tanrı beni huzura erdirecekti elbet. sabretmeliydi.
