çünkü faklısındır. normal(!) insanlara çok eğlenceli gelen şeyler sana zerre tat vermez. yalnızsındır çünkü zor bir çocukluk ve ergenlik dönemi geçirmişsindir. insanların sana yaptıklarından dolayı onlardan nefret etmiş, kendini yazmaya ve/veya okumaya vermişsindir.
insanlarla konuşmaya başladığında söylediklerinin anlaşılmadığını farkettiğinde daha da yalnızlaşırsın. en zoru da odur aslında; kalabalık içindeki yalnızlık. çok acıtır, her şeyden çok. ve sanıldığı gibi bu durum sevgili bularak veya pat diye istemeye istemeye arkadaş ortamlarına girmeye çalışmakla olmaz. bırak böyle devam etsin. sonunda da yalnız öleceksin nasılsa. en azından o zaman güçlük çekmezsin. bir nevi alıştırma gibi.**
insanları önemsemiyorum. yok yok aslında önemsiyorum ama kafada pek büyütmüyorum.
sorulan sorulara cevap vermiyorum.
asosyalim, kimseyle konuşmuyorum.
hatta selam bile vermiyorum.
melankoliyi seviyorum bir de asıl neden bu bence.
oturup kitap okumak, tek başıma film izlemek iyi geliyor.
işte bu sebepler yüzünden yalnızım...
