Her gün dolmusta ,otobüste, vapur da ,trende is yerinde , veya sosyal alanlarda gördüğümüz insanların genel durumudur.
insan hayatini kolaylaştıran bu kadar teknoloji varken herşey insani mutlu etmek için tasarlanırken nasil oluyor da insanlar mutlu olamiyor.
Acaba insan madde ye bu kadar bagliyken herşeye sekil ve meta olarak bakilirken derin bir manevi boşluk mu yasiyor, kimsenin birbirine anlatamadigi bir boşluk.
Edep kalmadı.. Huzur bereket kalmadı. Vatan desek bitmişiz, aile desek her biri öz kardeşinin etrafında zararlığına dolaşıyor, aşk desek kaldı mı ki? Duygular satılık ruh satılık.. öyle işte sözlük ruh halim darmadağın.
mutsuzlukdan söz etmek istiyorum
dikey ve yatay mutsuzluktan
mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
sevgim acıyor
biz giz dolu bir şey yaşadık
onlarda orada yaşadılar
bir dağın çarpıklığını
bir sevinç sanarak
en başta mutsuzluk elbet
kasaba meyhanesi gibi
kahkahası gün ışığına vurup da
öteden beri yansımayan
yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi
öbürünün bir kadından aldığı verem
bütün işhanlarının tarihçesi
sevgim acıyor
yazık sevgime diyor birisi
güzel gözlü bir çocuğun bile
o kadar korunmuş bir yazı yoktu
ne denmelidir bilemiyorum
sevgim acıyor
gemiler gene gelip gidiyor
dağlar kararıp aydınlanacaklar
ve o kadar
tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır
sonbahar geldi hüzün
ilkbahar geldi kara hüzün
ey en akıllı kişisi dünyanın
bazen yaz ortasında gündüzün
sevgim acıyor
kimi sevsem
kim beni sevse
eylül toparlandı gitti işte
ekim filanda gider bu gidişle
tarihe gömülen koca koca atla.
tarihe gömülür o kadar
Çünkü adına ister geçim sıkıntısı de, ister gelecek kaygısı, ister borç batağı. Öyle bir çamura saplanmışızki ne zaman başımızı kaldırmaya kalksak birisi ayağıyla daha derine itiyor.
Cunku abi her seyi cok hizli tuketiyoruz. Filmler izliyor, konserlere gidiyor, arkadaslarimizla sohbet ediyoruz. Mutlu olmak icin bir suru sey yapiyoruz. Peki bu etki ne kadar suruyor? Hayir biraz daha mutluluk,daha eglenceli bi'seyler. Yetmedi biraz daha. Daha fazlaaa.. Bu kafayla mutlulugu metalastirdik, formuzile ettik. (Genis arkadas cevresi* beraber bi tiyatro oyunu) / vakit - para = mutluluk. Halbuki mutluluk an dir. Bir an. Onu hissettigin an beslenirsin ondan tek bir an sana haftalarca aylarca yetecektir belki...diye cevap verilecek basliktir.
cok kolay mutsuz olabiliyoruz, mutlulugu ise lüks olarak görüyoruz; mutsuzluğun sonu yok , zarardan başkada bi etkisi yok. mutluluk burada ve yanımızda , yeter ki görmek isteyin o sizi hemen bulacak..
gözümüz açıldı da ondan. çok sığ ve dar kafalı bir yaklaşım olsa da bunun böyle olduğunu düşünüyorum. nasılına gelirsek de çok fazla nedeni var ama açık değilde metaforik konuşmak isterim. şöyle ki; yerküre yani dünya küçüldü ve bi cep telefonun içine sığar hale geldi. bizde kendi küçük dünyamızdan vazgeçerek gerçekte büyük ama pazarlanınca küçülen dünyaya sulanır olduk elde edemeyeceğimizi bile bile. kendi küçük dünyasında kendi ekmeğini pişirip yemenin derdinde olan mutlu insan ekmeğin hazır bi şekilde ayağına gelmesini tercih etti, rahata alıştırıldı, parası olmasa bile bir gün gelip de reklamlarlarda ve dizilerde gördüğü herşeyi alabileceğini sandı, aslında kandırıldı. bu kandırmacaya karşı uyanık olanlarda zorla asimile edildi. kendi olmasa da annesi, çocuğu ya da arkadaşı. özendirildi, aşağılandı neden mi çünkü dünyası küçüktü. ona dar gelmeyen ama zorla çıkartılıp bi akıllı cep telefonunun içine tıkıştırılmaya çalışılan insanın manasını yitirmesine sadece arzulamasına ve tüketmesine izin verdiler. insanda tatminsizliğinin bedelini mutsuzluk olarak ödedi.
