Okudum, okudum.
Din felsefesi okudum.
Kuranı ve incili okudum.
Okuduğum için böyle oldu.
Cahil olsaydım, o "kutsal" kitapları hiç okumamış olsaydım tütkiyenin %70'i gibi dini savunan yobaz olurdum.
din insanları hiç bir zaman ahlaklı yapmaz, ahlaklı gösterir hayatta en nefret ettiğim şey ise insanların görünüşleri altında yatan gerçeklerdir tanıdıkça ortaya çıkar.
dedim ki bigün hayat benim ve bir kere geliyoruz kodumuzun dünyasına o vakitte de görmediğim biri içi yalanlar için saçma sapan bu dünya bir imtihan diyen bir kitap için yararlı olacağım bir hayatı olmayan bir varlığa inanarak boşuna harcamayayım.
Kimisi;tanrıya inanır. Yaptıklarını beğenmez. Bir isyan olarak ateist olur.
Kimisi; gözüyle görmediği hiçbir şeye inanmaya maddeci-materyalisttir.
Ben uzun süre tanrıya inanmadım ve bir süre de inandım.
Tanrıya inansan da çok çok dua edip işi sen yapıyorsun.
Tanrıya inanmasan da işi sen yapıyorsun.
Arada pek bir fark yok. Tek fark manevi tatmin.
kaldıramadım bu dünyayı, acizliğimi farkettim, elimden birşey gelmiyor diye yardım istedim...açlıktan ölen çocukları, tecavüze uğrayan kızları, intihar eden insanları, çocuk gelinleri düşündüm.aynı boktan hayat devam ediyordu.bana mucize göster dedim...bütün bunlardan sonra gerçekten düşünebilen ve bilgi sahibi olan ateistlere hakaret ettiğimi anladım. sürekli huzuru, mutluluğu, başka insanlarda aradım. hiçbir zaman kendi kendime yetemedim ve çok korktum.kendimi aşarak yada belki gözardı ederek sadece başka insanlara yardımcı olmak ve ben ne kadar acınası durumda olsam bile onların yüzlerini bir anlığına nasıl güldürebilirim diye düşünmeyerek yaşadım, dedim ya korkuyordum.çok korkuyordum.kimse beni suçlamadı bu yüzden tabi.karanlıktan korktum, yalnızlıktan korktum, sevgisizlikten korktum.sonunda bütün korkularım beni boğdu ve ben herşey için yüce varlığı (yada yokluğu) suçladım. sonrasında buraya bir yazı yazdım.ağlayarak, korkarak, evdeki bütün ışıkları açarak, yalnız kalmamak için bir tarafımı yırtarak ve pes etmiş bir vaziyette.sonrasında anladım...
