Bugün hayattaki bilmem kaç yüzüncü seferim.
Geriye dönüp sayabilsem bindiğim bu yüzlerce seferin, acaba kaç yüz milyar binicisiyim?
Bu yolculukta hepimize yetecek kadar koltuk yok. Bazılarımız ayakta kalabilenleri görüp, şöyle kenarda kıvrılıp oturuverebilmeyi şükür sayıyor.
Gerçekliğe yaklaşmak istediğim bazı zamanlar, etrafa göz gezdiriyorum; tebessümler, çatık kaşlar, kahkahalar ya da hüzünler görüyorum.
Kimi mutluluğa uçarak gidiyor, kimi geçirdigim belki de en huzurlu zamanım bu zaten diyor. Kimi sessizliği seviyor, sessizlikten korkuyor bir diğeri. Ama hepsi mutluluk istiyor, bazıları büyütüp kullanmak üzere mutluluk besliyor. Yani mutluluğun formülü kişiden kişiye değişiyor. Benim için mutluluk! Ne mutluluğu?
