güvendiğiniz insanların hataları sonucunda söyleyebileceğiniz sözdür.
insan olduklarını sanırdım, onlara en başta bu yüzen saygı duyardım. ama artık korkuyorum kime saygı duyacağımı bilmiyorum, kime nasıl inanacağımı bilmiyorum. insanlar zarardan başka neye yaramaya başladılar. hiçbir şeye. ben bunlara nasıl insan diyebilirim? nasıl onlarla konuşabilirim ve nasıl onların beni anlamalarını düşünebilirim? artık bunların hayallerini bile kuramıyorum, düzgün bir insan nasıl olur onu bile bilmiyorum veya göremiyorum. evet göremiyorum olmadığı için göremiyorum. insanlar beni üzmekten başka neye yarıyorlar? hiçbir şeye.
ve ben artık sabrımla varım. sabrımla ayakta kalıyorum ve sabrımla bunlara; bu insan demekten bile çekindiğim varlıklara dayanıyorum. onlara inanmıyorum, güvenmiyorum. inanmam veya güvenmem için bir sebepte yok zaten. hepsi bana acı veriyor, beni üzüyor, beni yok ediyor. ve ben bu varlıklara dayanmaya çalışıyorum.
nefret ediyorlar benden peki neden? doğruları söylediğim için mi, mantıklı olanı yaptığım için mi? evet bu yüzden benden ve benim gibilerden nefret ediyorlar. nefret etsiler böyle daha mutluyum en azından birgün ölürsem hiç kimseyi üzmeden gideceğim bu varlık dünyasından..
ve onlar o kirlenmiş insanlar ben öldükten sonra mutlu olsunlar; istedikleri gibi yaşasınlar, stedikleri gibi acı çektirsinler. ölümden nefret etmiyorum ölümü bekliyorum, bekliyorum çünkü ben bu varlıkların yanında yaşamak istemiyorum!
ölmek en mantıklısı..
