Mesaiye kalmamak için uzun süredir inat ediyordum kendi kendime. Yetiştiği kadar diyordum ama yetişmiyordu. Pes ettim hafta sonu mesaiye gidip hafta içindeki işlerimi tamamlayacağım. Ver kurtul gibi töbe est. Yenilgiyi kabullendim rahatladım.
Bu soruyu kendime sormuyorum. Çünkü biliyorum ki cevabı uzun süredir beni tatmin edecek şekilde değil. Bu durum değişir mi? Onu da bilmiyorum. Birçok bilinmez içinde öylece sıkışık kalmış gibiyim.
Beni iyi edecek şeyin ne olduğunu unutacak kadar iyi değilim.
