gülebilirsin mesela.
gülmek için bir sebebe ihtiyaç duymayarak da mutlu olunabilir zannımca.
ilerleyen zamanlarda bu sebepsiz eylemin önce dişlerini gösterecek kadar sonralarda kahkaha atmaya kadar varabilir ve kendini deli gibi hissedebilirsin.
hayatın kendisi ve insanoğlunun mutlak acizliği dururken ve bu yetmezmiş gibi etten püften şeylere sürekli üzülmeye programlanmışçasına yaşarken insanı mutlu eden gülme eylemi için her daim komik, gülünç şeylerin olmasını beklemek mi daha delice? yoksa sebeplerin canı cehenneme diyerek gülmek mi ?
karar senin.
hadi gülümse.
