Aklıma "yapamazsın, başaramazsın." diyenleri getirerek. Eskiden liseye kayıt olduğum gün okul aile birliğinden kendini bilmez bir veli karşıma geçip "bilge soyak ilkokulu'nun x ortalaması ile senin mezun olduğun okulun x ortalaması bir değil. Bak annen nasıl uğraşıyor seni bu liseye kaydettirmek için. Yapabilecek misin?" demişti. O cümlede benim ortalamamı aşağı görmesi ve annen nasıl uğraşıyor demesi çok sinirime dokunmuştu. Çünkü annemin uğraş verdiği yoktu. Ben iyi bir öğrenciydim, müdür beni kayıt etmekten gayet memnundu. Ama çocuk aklıyla koy götüne diyip çıkamıyorsun işin içinden işte. O gün okuldan çıkarken onur tablomuz köşesini gördüm. Anneme dönüp "anne bu listenin en tepesine adımı yazdırmazsam ne olayım." Dedim. Dört sene sonra 1 milyon 825 bin kişinin içinden ilk 3000'e girdim. O listeyi okulun duvarına gerip yazdılar adımı. Sınıfımda iki bilge soyak öğrencisi vardı. ikisi de hiçbir bok yapamadı. Bu da böyle bir anımdır. Ha bu arada o okul aile birliği üyesinin ta amk. inşallah okuyordur.
sabahları erken kalkmak insanı hayata daha Motive yapıyor bir gün evvel de ertesi günün planını yazarak yapınca peşini koşturacagin şeyler oluyor. Sonrası da fake it till you make it. yani yarın da olduğu gibi kendimi erken kalkmaya alıştırıcam. işi gücü başından aşkın biri olduğuma inandiricam
Eziklendiğimde küçük görüldüğümde yapamayacağım söylendiğinde hafife alındığımda hakaret yediğimde böyle şeyler beni aç bir kurda döndürüyor adeta bir başka kişi tarafından hor görüldüğümü farkettiğim anda bir dahaki sefere ondan daha başarılı olurum.
"Hadi sen yaparsın" gazıyla değil.
Sen yaparsın dediklerinde ben yapamıyorum, yapasım gelmiyor. Elinden kurtulmaz tiradları beni hiçbir şekilde olduğum yerden daha iyi yere taşımıyor.
ikinci bir kişi beni motive etmiyor ne yazık ki. illa kendi başıma kalmalıyım. artılarımı eksilerimi düşünüp ben bu işi, projeyi yapabilir miyim, altından kalkabilir miyim diye birkaç dakika kendimle konuşurum. imkansız için uğraşmam. Ama azıcık da olsa yapabileceğimi düşünüyorsam girişirim.
