önçe baktım bir. dedim ben farklı mıyım? çefap kesinlikle hayır çıktı. şimdi şöyle bu işler. herkes farklı olmak istiyor bu yerde. tek başına farklı olana da freak deniyor. önçe gruplandık.sonra onların lideri olmaya çalıştık. bu da bir faklılıktı. farklılığımızı herkes bilsin istedik. bunları göstermeyi meşru kıldık. bazılarımız paramızla gösteri yaptık. bazılarımız güzelliğimizi göstermelik yaptık. bazılarımızsa isyanımızı göstermeye çalıştık. hepimiz bir olduk, sosyal mecralara koştuk akın akın.
birimiz gezideydik aynı gün, bazılarımız starbucks'ı doldurdu. chp binası eylemlerinde fotoğraf çektirdi komünistimiz. işçiler için eylem başlatıp ben yapıyorum bunları diyebilmek için, en iyi şekilde oynayıp en iyi senaryo ekibini kurdu. en iyi çekimleri de yine onlar yaptı. herkes bilinçlensin istiyorum dedi insanımız. saptığımız amacın, kendimizle olan çelişkilerin üstünü herkesi aptal yerine koyarak kapatmaya çalıştık. haliyle kapitalizm yine en kapitalistimizi onurlu çıkardı. sosyal medya çıktı çıkalı amaçlarımız değil gerçek amaçlarımız her şeyin önüne geçti. herkes lider oldu, herkes birbirinden farklı oldu. emek ne parayı yendi ne de metalaşmış insan vücudunu. olan yine emekçinin haysiyetine oldu.
bir kadın geldi.feministim ben dedi. bir yerde tüm bu güzellik fetişizmine karşı ayaklandı. dikkat çekmek için boy boy fotoğraf koyanları eleştirdi. karşı cins için dikkat çekme çabalarının anlamsız olduğunu anlatmak istedi. ama gerçek amacı diğer erkeklere kendini beğendirmek ve dikkat çekmek oldu. yine onurlu olan teşhirciler oldu.
tüm bunlar olurken olmayacak şeyler katbe kat arttı. insanımız ayırt edemedi. daha fazla kapitalist bir komünist oldu. kadınlarımız ayrımını yapamadı, daha teşhirci birer feminist oldular. dindarlarımızın dinlerini en iyi şekilde "gösterdiler". kitaplarında bunun için bulunan ayeti de düşünmediler. tüm bunlara rağmen kesin sınırlarımız oldu. tüm bu kargaşanın içinde ayrımı ancak bu şekilde sağlayabildik. bildiğimiz sığ bir şekilde karşı çıkmaktı. haliyle herkes birbirine düşman oldu. bu kadar aynıyken işte bu kadar farklı sandık birbirimizi.
geriye kalan bir avuç insan vardı. büyük çoğunluğu yenemeyeceklerini dünden bilenlerdi. onlar kısa yoldan para kazanma çabalarında, güzelleşmek uğrunda yine onursuzluk olarak tabir ettiğimiz şeyleri bir bir yapmaya başladı. hayatın yorgunluğunu bir nevi attılar bu şekilde. kalan kısım işte amaçların en onurlusunu en ağır yüklerle taşıyan kısım ayaklanamadı. bir yandan tüm bu yaptıklarının başkaları tarafınfan yüceltilmesinden -ama kuru bir yüceltmeye her seferinde acıma dolu bakışlarla ellerinden alındı- ya da umutsuzluklardan içlerine yaptılar isyanlarını.
gelgelelim psikolojisi bozuk nesile. bu nesil tüm bu çılgınlıkların ürünü olmanın yanısıra bir de "tutunamayan" diye tabir edilen kısım vardı bu kez. hergün yaşam için en acı bedelleri ödemeye çalışan, elinde kalan umut da emek gibi başkaları tarafından sosyal medya oyuncağıyla sömürülen. onuru en kötü şekilde yerle bir edilen, dediğim kuru emeğin yüceltilmesinin artık tam olarak içi boş bir yüceltmeye dönüştüğü devirler. bu kısım yenik düştüğünü biliyor. karamsarlık, mutsuzluk dolu bir yaşam, ölümün bile çare olmayacağı düşüncelerle boğuştular.
ben nasıl farklı mı oldum? ben en farklı şeyin ne olduğunu biliyordum. hemen aynı olduğumu kabullenmekten başladım işe. öylesine kabullendim ki bunu, baktım ben de farklı olmuşum. o kadar sıradandım ki artık kimse fark etmiyordu. haliyle katıldım psikolojisi bozuk nesile. bu olağan bir durum değil diye içim içimi yerken baktım bu neslin hepsi böyleymiş. tüm saçmalıklar olağanlaşmış. hemen onunla yaşamayı da öğrendim. artık biz mutsuzluğumla çok mutluyuz birlikte. evde denemeyiniz diye bitiriyorum. ee ne de olsa başkalarının ağzıyla espri çakmak farz bu nesilde. bazılarınızın duygularını sömürüp, bazılarınızı da müthiş komik esprimle güldürdüysem ne mutlu bana. aynı olmak bunu gerektirir.
