hoca birgün adamın birine kazan vermiş adam kazanı bir türlü geri getirmemiş. aradan aylar geçmiş ve adam elinde eskimişçe bir kazan(hocanın verdiği kazan) ve içinde küçük bir kazanla geri gelmiş. hoca hoca demiş senin kazan doğurdu. "tabi doğurur" demiş hoca. "aylardır amına kodun kazanın". hoca bu konuda da taktir toplamayı hak etmiştir.
yüksek zeka ürünü olmakla beraber genelde su sekilde anlatilir,
-ondan sonra, biliyorsan anlatmayayim
+yok yok bilmiyorum anlat (heyecan artiyor ne alaka kürk, kazan falan diyor dur bakalim ne cikacak)
-ondan sonra adam demis ya hocam sende hic öyle olur mu? (aha valla hocayi göt etti gibi lan adam)
-hoca bu altta kalir mi? yapistirmis cevabi (bkz: climax)
-ya tutarsa (vay vay vay ben ölem)
dönemin cemaatçi yapısını düşünürsek, çoğunluğun hoca'yı göt edebilece kapasiteye sahip olmasına rağmen susmasından kaynaklanan bir kabiliyettir.
Dikkat edilirse hoca lafı soktuğu anda ıkra ya da hikaye orada biter. Gerçek hayatta ya da mesela günümüzde böyle şey olmaz. Adam saygıdeğer biri falan demez sokar lafını, sonra hoca da sokar lafını, sonra karşısındaki sokar bu böyle devam eder.
Lafı sokanın karşısındakinin susması ancak sözlükte olur. bir de fıkrada.
