Samimi ve dürüst bir açıklamadır. karşında tanrı varmış gibi düşün. Perde kalkıyor ve seni görüyor. Kıldığım zamanlarda ben öyle yapardım. Yalnız, bir ağlama ve titreme nöbeti gelir dikkat et. Sonrasında çok büyük bir huzur ve rahatlama.
şakası bi yana neden bilmiyorum senede filan diyecem ama daha da fazla aklıma bazen eser giderim lakin namaz kılmak istediğimde bir türlü kanalize olamıyorum ve aklımdan bir çok sapıkca şeyler geçiyor ve bu yüzden aslında daha çok günaha girdiğimi düşünüp namaz kılmıyorum.
Kılmayı sürdürüp, uhrevi hayata biraz daha adım atılırsa ortada kalmayacağı gerçeği de vardır.
Eskilerden bir rivayete göre birgün 4 büyük imamdan biri (adını hatırlıyorum da yanlış olabilir diye yazmıyorum), inzivaya çekilir. Dua eder,ibadet eder,hak yolunda geçirir gecesini gündüzünü.Sürekli Yaradana dua etmekte,içindeki nefisten kurtulup insanlar içinde en hayırlısı olmayı dilemektedir.Uzun bir dönem sonunda içinden nefsinin çıktığını görür (yine uhrevi bir şekilde) tam o anda vazgeçer derki,içimde dön,ruhuma gir,zaten seninle savaşmak için geldim bu dünyaya ben der ve nefsiyle mücadeleyi vefat edene değin,onu yenmenin hazzını ömür boyunca yaşar.
Kısadan hisse,koskoca islam alimi bile savaşıyorsa nefs ile bizimkisi gayet normal.
