kişinin kendi seçimidir ancak kişi hatasını farketmeli ve bu hatadan dönmelidir. bu da namaza başlayarak yapılabilir.
namaza başlamak öncesi eylemsizliktir. şu yazdığımız yazılar bir gün yok olacakken kıldığımız namazlar yüzümüzü nurlu kılacaktır.
kültürel bir hadisedir. namaz kılmak inançlı bir müslümana huzur verirken namaz kılmayan herhangi bir dine mensup bir insana ise dağ sporları huzur verebilir. kısacası huzur dediğimiz kavram inandığın şeyle alakalıdır. yani iançların gereği kıldığın namaz iç huzur getirir çünkü psikolojin sana onu sunar. yoksa yukarıdan bir yerlerden huzur gelmez.
içinde hep bir eksiğin olduğunu, tamamlanamayan bir boşluğun zamanla karadeliğe döndüğüne şahit olur insan namazını kılmayınca. Sürekli vicdan muhasebeleri ve hep yenik düşen ruh.. Kazanansa belli nefis...
"sana vahyedilen kitabı oku ve namazı kıl. şüphesiz ki namaz hayasızlıktan ve kötülükten alıkoyar. allah'ı anmak elbette en büyük ibadettir. allah yaptıklarınızı bilir."
"kim namaz kılar da o namaz kendisini hayasızlıktan ve kötülükten alıkoymazsa, o namaz olsa olsa onun allah'tan daha fazla uzaklaşmasını sağlar"
"gecenin bir bölümünde de uyanıp kalk ve sana mahsus olmak üzere, nâfile namaz kıl; ola ki bu sâyede rabbin seni övgüye değer bir makama ulaştırır." i̇srâ sûresi (17), 79.
şeyh bedrettin der ki; "Tanrı'nın varlığı tüm evreni tamamlar. Evrenin varlığı yine Tanrı ile varoluşundandır. ibadetin koşulu ve kuralı yoktur. Tanrı her türlü ibadeti kabul eder."
islamiyet inancında olan ve ergenlik çağına erişmiş herkesin üzerine farz olan ibadet.
Peki ben bu ibadeti gerçekleştiriyor muyum? Hayır. Kafam çok karışık sözlük. inanıyorum ancak içimde çok şey eksik. Diyorum ben yalnız kalsam, kimsem olmasa sığınacağım bir Allah olacak... Buna inanıyorum, yürekten hem de. Ancak içimden ibadet etmek gelmiyor. Hatta bazı zamanlar oluyor ki O'na ellerimi açıp dua bile edemiyorum. Tuhaf bir his içindeyim. Sahte bir inanç belki benimki, ama ben olması gereken neyse öyle olmak istiyorum. içimden neden gelmiyor bilmiyorum. Oysa bir zamanlar namaz da kılardım, sürekli dua da ederdim. Bir şeyler oldu bana. Hani inanıyorum, ama emin olamıyorum, güvenmiyorum. Belki başka kaçacak yerim olmadığı için inanmak zorunda hissediyorum kendimi. Çok zor durumdayım sözlük, bazen deliler gibi dua edesim, secdede öyle kalasım gelirken bazen neden Allah diyince içimde hiçbir şey kımıldamıyor?
Umuyorum ki doğru olan her neyse onu bulurum ve inanırken içimde tuhaf şüpheler kalmaz. Umarım.
eğer bu durum bir insanın yaşam tarzı haline gelmişse ve namaz kılmak islam dininin en temel şartı ise, nüfus cüzdanında müslüman yazsa ve kişi kendini müslüman olarak dahi tanımlasa allah katında müslümanlardan olunmayacak durumdur...
kimse de kusura bakmasın...
ortada bir din var ve bu dinin kurallarını insanlar kafalarına göre belirleyemez...
müslümanım diyorsan, adam gibi namazını kılacaksın...
namazını kendi hür iradenle bilinçli ve kasıtlı ve de düzenli olarak kılmıyorsan da hiç öyle ben müslümanım kalbim temiz muhabbetine girmeyecen...
