hatta aynı bedende can gibiyim en ikirciklisinden. yine gelmiş de gitmez olmuş yazmak istediklerim. anlayacak birileri bir gün bulunur bunu da bilirim. neyse, uzatmayayım girizgahı. doluyum, sayfalar yetmez bakarsın. bak, arsın diyorum, adını temize çekiyorum. bunu da yaz bir yere. yazılısı var zaten dersen, bir de sözlü dinle derim. ama zor olur, kanaat notumu belki kullanabilirim.
şimdi bilindik şeyleri bir milyon baloncuk kere uçursam havaya dinamiti bağlayıp neye yarayacaktır? benim beynimde olan patlamalar senin barakanı uçurmaya yeter mi, hayır!
arada bir de arabeskim tutar. damardan alımlarla damarlanan şarkıların dağladığı yüreklerde kalan izin, bir de et kokusuyla birleştiğini düşünürsen demek istediğimi anlarsın.
demindeyim akşamın, çayın tadı yarım. hayatın tadını almış birileri suda kaynatmış. oysa diyor ya şair, vitamin her zaman kabuktaymış. ağrılı, sancılı cümleler kurmak gelmez insanın içinden her zaman. maksat yazmak olsun bizimki de. ama kurmadım değil, istersem tem'de 190 ile çarptırırım adamı da, burnu bile kanamaz! kanayan yerlerinin hesabını hızır aciller sormaz.
düşünmüş müydün; spontane gelişen şeyler her zaman güzeldir. nedeni ise; doğal ortama ayak uydurmaya çalışan insan türünün belki de bir tek o zaman dilimi içinde gerçekten katışıksız hissetmesidir.
bunun da gelişme döneminin nihayet vaktidir.
sanırım bir de sonuç yazılması gerekiyor,
