ne kadar konuşursan konuş hiçbir sonuca ulaşmayan konuşmalardır, tartışmalardır. çünkü karşılıklı iki tane kendi değerlerine deli gibi önem veren insan vardır. ve bu insanlar asla kendi yollarından başka yola sapmazlar. birisi ki bu yanlış yolda olan yolunun doğruluğunu araştırıp da yanlış olduğunu anlamak istemez. bunun için hep dengesiz tutarsız tezler sunarak haklılığını karşındakine kabul ettirmeye çalışır. bir örneği için
bursanın çekirge caddesinde yaşadığım diyalogdur. Daha bursaya yeni geldiğim zamanlar yer yol bilmem tabi. otobüs durağının yanında bi amca görüp arabayı yanaştırdım yanına doğru indirdim camı;
+ iyi günler amca bu orhaneli yolu nerde acaba ?
-çok teşekkür ederim genç.
+ben teşekkür ederim de orhaneli ne tarafta kaldı?
-sen ne tarafa gidiceksin?
+orhaneline gidicem amca.
-ne işin var orhanelinde gel nilüfere gidelim ben de oraya gidicem.
+amca bak trafik akıyo arkadan orhanelinde işim var benim nerden gidicem bi de hele!
-e öyle desene yarım saattir bana nereye gidiceksin diye soruyosun.
+peki amca haklısın peki. söyleyecek misin artık orhaneliye nerden giderim?
-ne yapıcaksın sen orda? beni de nilüfere bırak o zaman.
+tamam amca eyvallah sağolasın hadi sağlıcakla.
-beni selamladığın çok teşekkür ederim.
+bak hala selam diyo ya!
yarı dumur olmuş yarı sinirli halde olay yerini terk ederken amca arkadan hala " e nilüfere götürcem dedin gidiyosun şimdi ayıp ayıp gençlik ne hale gelmiş" diye arkamdan bağırıyordu.
