çok enteresan ancak bana sinemaya gittiğimde tam film başlamak üzereyken gelen bir histir. hayatta sahip olduğum tüm güzellikler geçer gözümün önününden. film bittiğinde ise aynı derecede burukluk olur orası da ayrı. o zaman da genelde iş gelir aklıma. "yarın kim kalkıp işe gidecek!" derim kendi kendime ve söylene söylene evin yolunu tutarım.
hükümetle ilgili her yeni büyük yolsuzluk haberinde seviniyorum. yoksa paralel, feto, dış mihraklar dönemine girdigimiz ve halkın bunu yediği zamanlar ise buruklaşıyorum.
Yaş ilerledikçe, hayat şartları zorlaştıkça çok nadir olarak hissetmeye başlıyor insan.
Artık sahnede olmak bile keyif vermiyor. Çok sevdiğin bi grubun yurtdışı konseri öncesi alanda içerken hissetmiştim sanırım en son böyle bir hissi. Onun dışında günler perişan, varoluş ağır.
Sen zaten kendini ve çevreni kaldırmakta usta olmuşsun.hayattaki savunma mekanizman. Hayatta bir dikili ağacın bile yok. Bir bebe bile dogurmamissin. Ortalıkta Selena dizisindeki şımarık liseli kız gibi gezedur.
