oturduğum semtte evimin civarı hep kafelerle dolu. ne zaman o kafelerin önünden geçsem ilk defa görmüş gibi hep şaşırıyorum içleri hep boş. nasıl geçiniyor bu insanlar diye düşünüyorum, kendi derdimi unutup, kafe sahiplerine üzülüyorum bile. ama onlar hallerinden gayet memnun görünüyorlar. müşterisizliğe rağmen etraftaki kafe sayısı hergeçen gün artmakta. bi işler dönüyor ama hadi hayırlısı!
Yada müşterilerin arkasına takılan o gevşek satış elemanlarından vardır. hatırladın sen onu. nere gitsen peşinde rahat bırakmaz bi türlü. korkulu rüyalarım benim.
