sihir gibidir, düşünsenize bir ses öbeği o anki olayları algılayış biçiminizi doğrudan etkileyebiliyor, müthiş. bazı durumlarda özellikle dinlediğim müzikler vardır, bazen istediğim duyguya odaklanmak için, bazen mevcut duygu durumumdan uzaklaşmak için..
mesela geçen sene babaannem vefat ettiğinde çok üzüldüm, ama çoğunlukla bayramdan bayrama görüştüğümüz için fazla anımız yoktu, ağlayamadım, nasıl ağlandığını unutmuşum sanki, boğazımda birikti öyle o yumru ama tuttum, ve bu birikebilen bir şey, tuttukça ağırlık yapıyor üstünüzde. sonra taziye için onlara gittik, misafirler geldi gitti ve evde bir ara durgunluk oldu, baktım onun köşesinde oturuyorum, evin her köşesinde anısı var, kolumu dayadığım yerde yaptığı el işi var, ama artık nenem yok, birden yok olmuş, yok.
babam ve oğlum filminin müziği benim için olabilecek en dokunaklı müziktir, onu açtım kısık sesle, telefonu kulağıma koydum, birden hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım kim bilir ne kadar zaman sonra. ama tutamıyorum, ağladıkça ağlıyorum, kendime şaşırıyorum bu ne hal diye, ve sanki şöyle bir his sizi daha çok ağlatıyor; "koca adam oldun ve sen bile böyle hıçkıra hıçkıra ağlayabiliyorsun, ne kadar acıklı bir tablo baksana, hadi daha çok ağla!", bir de o halinize acıyıp ağlıyorsunuz, garip bir his. bunların üstüne içinizde tutup ağlamak istediğiniz diğer şeyler de fırsat bulmuş kendi için ağlatıyor, bunlar bir araya gelince duramıyorsunuz.
konu bayağı bayağı ağlamaya gelmiş, sonuç olarak müzik sizi bu kadar garip şekilde etkileyebiliyor. beyin çok karmaşık ve mucizevi bir şey. ha, bir de ağlamak son derece doğal ve efektif bir ilaç.
