yalnızlığa alıştırılıyoruz mütemadiyen. etrafında pervane onca insana rağmen yalnız hisedişimiz de bundan. şimdi ben desem ki, çok kalabalığım, ahh ne büyük yalan. yalnızlığa doğuyoruz. evet yalnız ölüşümüz de ondan.
hani insanlar beni sevsin diye çırpınanlar var ya, öyle acıyorum ki onlara. kendini bulamadan başkasında arıyorlar, aramnmak nafile. bilmiyorlar. insan kalbini açamadıkça bir başkasına, diğer kalpleri doldursa ne? acıyorum ben bu insanlara evet, çok sevildiğimden değil. sevmeyi öğrenemeyişimin dışavurmu. hayret yahu! ne kadar da sevgiye açız! dedim ya başta, yalnızken yaratıldığında kendini başka vücutlarda ne diye ararsın? gafletini başkası kapamasın. kapan içine.
madem etrafının o kadar kalabalık olmasını istiyorsun, ne diye evinin etrafına çit örüp insanları uzaklaştırıyorsun? ne diye etrafına çizdiğin sınırı kalın tutuyorsun? bir de üstüne uğraşıyorsun sevileyim diye. ahh ben yapamadım hiç. benden daha çaresiz ve müstakilsiniz.
