an itibari ile kuzenim ateistti, müslüman oldu.
evdeki herkesi katletmek istiyor, vampir dişleri falan çıktı.
benden başlıcakmış, ben kaçıyorum beyler.
valla benimde epey kalabalık bir listem var (en başta kriz var diye bu seneyi zamsız geçirip hayırlısıyla seneye telafi ederiz diyen patronum var) ama doğuştan müslüman olunca hayata geçirme hakkımız yokmuş, öyle diyorlar.
"insan olmak" kavramını aileler çocuklarına öğretmediği ya da göstermediği zamanda vuku bulan ilkel beyin isteğidir. hayvan sevgisi öğretmez ama her kurban bayramı yanına alır. çocuk o yaşta bir travma geçirir zaten ama tabi kendisi de ne olduğunu anlamadığı için dışarı bir sinyal vermez. ha verse de kim karşısına alıp detaylı izah edecek, değil mi? ondan sonra iki ihtimal olur. ya kişi kendi kendini eğitmeye başlar ya da kaybolur gider. velhasıl bunun belirli bir dinle ilgisi yok. insan yetiştirmek çok zor bir zanaattır.
dinine çok bağlı insanlara hep bir ön yargım vardı yani hayatlarımızı bu kadar farklı yaşıyorken nasıl birbirimizin anlam dünyasında barınabiliriz çok bilemiyordum ancak sonra üniversitede ilk defa dindar bir arkadaşım oldu. bayağı ciddi ciddi zaman geçirmeye başladık derken şu an kendisi en yakın akadaşlarımdan biri ve ben gerçek müslümanlığın onun yaşadığı şekilde olduğunu düşünüyorum. herkese yardım eder, kimse hakkında aman o şöyle aman o böyle şeklinde yargılarda bulunmaz kolay kolay, dinin yaratıcı ile insan arasında oluğunu her fırsatta söyler ve evet katil değil ve meyilli de olduğunu sanmıyorum.
