bir yere kadar düşünür, daha ileri gidemez. Daha ileri giderse ocak dışı olabilir ya da inanıyorsan inan inanmıyorsan siktir git denebilir. O yüzden düşünmek bir müslümana uygun değildir.
müslüman olduğu halde düşünebilen insan; tarlasına sınır koymayan, inandığı, allahın yarattığı nimetleri, başkalarıyla sınır koymadan paylaşabilen, kurban bayramların da hayvan kesmeden, sivil örgütlere bağış yapabilecek erdeme sahip, küçük kızları kadın olarak görmeyip evlenme düşüncesi içinde olmayan insanlardır. yukarı da yazılanların hepsini bir arada yapabilecek, babayiğit müslüman görebilmek, olanaksız olduğu için, düşünebilen varlıklar tanımlaması çokta uymaz.
bilgi ve inanç arasındaki farkı iyi ayırt etmemiz gerek, dediğim;insan tanımı.
burada düşünce bilgiye ulaşma anlamında mı kullanılıyor? yoksa inancın düşünceyi sınırlandırdığından mı bahsediyor?
herhangi bir inanca sahip olan insanın elbette keskin bir sınırı olduğunu biliyoruz. çünkü cevaplar bize yaşamı kolaylaştırır, din bize cevaplar sunar; ancak sorular sormak ise karmaşıklaştırır, aynı ölçüde de zenginleştirir. bu yüzden her iki durumda da düşünme eyleminin bir sınırı olması gerekir.
