iki farklı(ama aynı tüzel kişilik tarafından yeryüzüne indirilmiş) olan dine mensup olan kişilerin cenaze törenlerinin mukayese edilmesi durumudur.
bir dönem hobilerim arasında cenazelere gitmek vardı. pek çok değişik türden insanı bir arada görebileceğiniz nadir yerlerden birisidir cenazeler. genci, yaşlısı, inançlısı, inançsızı, esmeri, sarışını ve hatta kumralı bile oradadır.
belki de bu denli boktan bir adam olma sürecimde etkisi fazladır bu durumun. giderdim ve kendime üzülmek için bir şeyler aramak zorunda kalmazdım. hazır bir üzüntüyü alıp da yüklerdim küfeme. gençtim o zamanlar ve efkârın katranı bu kadar kalın gelmediği için ciddi üzüntülerin ucundan tutmak gerekirdi. ikramlar da yerli yerindedir cenazelerde ama ben hep reddederdim. çocukluğumdan kalma hastalıklı bir düşünce belki de o yediklerimin, içtiklerimin ölünün bedenine ait şeyler olduğunu düşünürdüm. oysa acısını yaşamak daha insani gelirdi bana ve ölenin ruhuna ait olduğuna inanırdım.
bu dönemi, uykusuz geceler ve bulutların seyrini seyretmek takip etmişti. sonra üniversiteye gittim, gitmesem de olurmuş aslında ama ne bileyim, benim gibi bir adam tahsil görecek kadar olmalıydı bana kalırsa.
konumuza gelecek olursak şayet bu dönemde de farklı dini inançtan, etnik kökenden insanların cenazelerine şahit olmuştum.
bugün, müslüman cenazelerine baktığınızda cenazenin düzenlendiği ana mekan olan cami avlusunda "futboldan" tutun da "filancanın kızı" ile başlayan pek çok muhabbetin, bini bir para resmen.
ve cenazeye gelenler hep birbirlerine karşı uzun zaman görüşmemiş olmanın getirdiği bir birikmişlikle yaklaşıyor. babamın cenazesindeydi halamın en büyük oğlu, yanımdaki amcama gelip de gevrek bir tebessüm ile "ooo dayı" demeye yeltendiği anda "siktir" diyebilmiştim, şimdi olsa der miyim emin değilim. umursamam muhtemelen, öldürülecek kadar büyüdük zira.
ama aklımda o zamanlar bunevi bir mukayese peyda olmamıştı.
bakıyorum şimdi vaktiyle şans eseri denk geldiğim hristiyan cenazelerine. "ölü hakkında" konuşuyor yüksek sesle konuşan her kimse ve cenaze alanının içinde çok kısa kurulan şahsi cümleler, ikili diyaloglar hep kısık sesle kuruluyordu. resmen kulaktan kulağa oynuyorlardı diyebilirsiniz. ama yüksek sesle duyulan hep "ölen kişi" ile ilgili ve her sözcükte "yaşanmışlık" kokusunu cenaze alanına alabildiğine dolduran şeylerdi.
kuzenim olan avukatımın boynunda borçtur. cenazemde çalınmasını istediğim şarkılar var benim. kimse, hakkımda konuşmasın ihtiyacım yok buna. helva, pilav, lahmacun, ayran, kola, sarı kola(!), limonata vesaire de dağıtılmasın. illa bişey dağıtılacaksa vodka ve beyaz leblebi dağıtılsın. bi de soslu mısır.
ama bana kalırsa o bile dağıtılmasın. şarkı çalınsın ama. zira hep ve en çok onlarla samimi ilişkiler kurmayı başarabilmişimdir.
