yok abicim, minibüste çek uzatan adamın varlığı gibi klişeler sıralamayacağım. o abimiz de müsait bir yerde hoplatılmayı hak ediyordur umarım ama benim bahsini edeceğim o değil.
bak sabahın kaçı olmuş. gelmişsin diyorsun ki "ben aşık oldum". "ne güzel süper" diyorum ben de, başlıyorsun anlatmaya. sonra fikir soruyorsun. seni unutmaya değil belki ama yaşadıklarımızı veya yarım bıraktıklarımızı unutmaya çalışırken aklımı binbir şeyle dolduruyorsun. laf arasında daha önce söylediğin benden sonraki birinin aslında hiç olmadığını öğreniyorum. sonra beni kıskandırmak için uydurmuş olabileceğinden bahsediyorsun. bahsettiğin başka bir hadisenin detaylarını hatırlamıyorsun. ben niye hatırlıyorsam bilemiyorum ama güdük beynimin paslanmaz çelikten hafızasına sövüyorum. söylediğin şeyler o kadar saçma geliyor ki, yaralarımı sarıp sırf mutluluğundan mutlu olabileyim diye uğraşırken bunu da bilerek veya bilmeyerek boğazıma diziyorsun. iyi niyetler üreten yanlarıma ağrılar giriyor. ve beni hala sevdiğinden bahsediyorsun. noluyoruz lan. ben nereden öznesi oldum bu hikayenin? sikerim böyle aşkın ızdırabını.
şimdi aşık olduğuna sevinip mutlu olacaksın diye sevineyim mi içimdekileri gömüp, anlattığın saçmalıklardan mutlu olamayacağını anladığım için endişe mi duymalıyım, bu endişeyi bilerek yaratmak isteyebileceğine dair şüpheler mi beslemeliyim, bunun farkındalığında iyi niyetime rahmet mi okutmalıyım, ayna'dan severek ayrılanlar'ı mı dinlemeliyim ya da bu hikayeyi senaryolaştırması için nuri bilge ile görüşme yollarını mı aramalıyım.
