ruhu can çekişirken mürekkep hokkasını son bir çabayla burnuna götürdü genç adam. oohhh mürekkep kokusu...ne anıları vardı bu kokuyla onun... küçük bir çocukken bahçedeki ağacın altında kitap okuduğu günleri anımsadı birden ve o kokuyu. ve yine gençliğine dönmüştü ruhu, yine atmaya başlamıştı ruhunun şah damarı. işte hayat buydu; okumak ve yazmak!
