eski havası olmayan ve genelde kaliteli memur yetiştiren okul.ingilizce eğitim veren üniversitelerin artmasıyla eski prestijini yitirmiş, puanları da bayağı düşmüştür.devletin bütün kurum ve kuruluşlarında buradan mezun bir insana mutlaka rastlarsınız.
bir mülkiye öğrencisi olarak tercih edilmemesini tavsiye ettiğim okul. mezunların hatıraları nasıl, nedir bilemiyorum ama şu an yerlerdedir okulun durumu. hocası hoca değildir, öğrencisi öğrenci değildir, yönetimi yönetim değildir. bilim adına hiçbir şey yapılmamaktadır burada. üniversite hayatı da zaten yoktur. yapabileceğiniz aktivite sayısı 0. kendinizi geliştirmeye olanak vermeyen bir zihniyet var zaten.
eski kafayı yaşayan solculara ev sahipliği yapması zaten yukarıdakilerin sonucudur. gelmeyin çocuklar. gelmeyin...
eğer ankaradaki okul mülkiye ise angorra keçileride vezirdir.1859 da ankara da mülkiye ne arasın birader. O tarihte ankara keçilerin otladığı bir köy idi. Mülkiye ise payitaht'ın, istanbul'un okuludur ve oyle kalacaktır.
ankaradaki siyasal kesinlikle eleştirel yönteme tahammül edemez. O okul olsa olsa Political Knowledges Faculty olur. Bizim bildiğimiz ise Political Science' dır. Ankaranın political science' a alerjisi vardır
ankaranın merkezinde bulunan 152 yıllık okuldur.mülkiye mezunu bir dostumun söylediğine göre okul hocalarının özel üniversitelere gitmelerinden dolayı bir bocalama dönemi yaşamış ancak şimdilerde toparlanmış.
bir dönem türkiyenin önde gelen bürokratlarını, aydınlarını ve idarecilerini yetiştirmiş okul. nerede hayran kaldığım bir aydın varsa akademik kariyerine bakıyorum. koskoca bir ankara siyasal ibaresi. nerede tvleri işgal eden bir adam, ankara siyasal mezunu. sinir olduklarım, haklı bulduklarım... hepsi. zamanında neredeyse tekel konumunda olduğu için mezunlarının en son ihtimal olarak kaymakamlığı düşündükleri bölüm imiş efendim. tabi şimdilerde üniversiteler mantar gibi türediği için eski ağırlığı kalmamıştır. ama halen de candır, halen de devlet kadrolarını yetiştirme konusunda bir ağırlığı vardır. puanlarının neden bu kadar düştüğü ise şahsım tarafından merak konusudur. aynı zamanda bilkent burs ve yurt veriyor olmasaydı, ilk sıraya yazacağım okuldu kendileri. pişman mıyım? eh, biraz.
şimdiki adı ankara üniversitesi siyasal bilgiler fakültesidir. ilk adı mekteb-i mülkiye'dir. istanbul'da 1859'da osmanlı devlet kadrolarının yetiştirilmesi için kurulmuş okuldur. daha sonra cumhuriyet döneminde ankara'ya taşınmıştır.
eylül 2009 - ocak 2011 tarihleri arasında öğrencisi olup 1. sınıftayken bıraktığım okul...
sıhhiye'de otobüsten iner, cemal gürsel caddesi'ne kadar yürürdüm. yüksek ihtisas - hacettepe tıp - kurtuluş parkı gibi güzergah izlerdim her gün. hastaneye gelmiş benzi mum gibi insanlarla ve sincan-kayaş banliyö treninin kurtuluş durağının yanındaki parkta şarap ve efes extra içen göbekli, sarı bıyıklı adamlarla göz göze gelirdim her gün. okulun ilk ayında liseden beri görmediğim ankara hukuk'ta okuyan arkadaşıma aşık olmuş ve geri kalan tüm karanlıkları, karamsarlıkları, kirli binaları, çamurlu kaldırımları kendime meze yapmıştım. bunları ben kendim yaratmıştım. ayağım bu güzergahı kat ediyordu ancak zihnim sadece bir noktaya çivilenmiş olurdu bu yol esnasında: "acaba kurtuluş metro çıkışında onu görebilecek miyim?"
çoğu kez göremezdim. ancak şimdi yeni yeni fark ediyorum da o heyecanın bile tadı güzelmiş. o kendini soyutlamanın, o katıksız ketumiyetin; zihinde yazılan, kurgulanan, çekilen, yönetilen ve koca sinema salonunda tek başına izlenen o filmin tadını başka hiçbir şeyde bulamayacakmışım. acının, umutsuzluğun, heyecanın, kederin, neşenin en saf halini yaşamışım meğer ben o yol boyunca.
geçebir arkadaşıma transkript almak için uzun zaman sonra yolum tekrar mülkiye'ye düştü. o koku hiç değişmemiş. ahşap, eski kumaş, ağaç ve sigara kokusunun karışımı adeta. ilk saniyeden o günlere geri döndüm. fotokopi sırasındaki gençler, parkalı-sakallı çikin oğlanlar, keçiören gülleri, şiir gibi kızlar, batak oynayan geyik tayfası, bilgisayar odasında ahmet hakan okuyanlar, 1987'den kalma mobilyalarıyla ilgisiz öğrenci işleri memurları, anadolu'dan gelip gene kendi gibi insanlarla arkadaşlık kuran yatay çizgili kazaklı hüseyinler, mehmet aliler, buraklar...
her şey nasıl bıraktıysam öyle kalmış.
bir tek ben değişmişim. o katıksız üzüntü, umutsuzluk, heyecan, neşe, usanç, mutluluk (ihtimali), acı, kalbin kumlu kan pompalamasıyla oluşan o kalp ağrısı... hiçbiri yok artık. çamurlu, flu, bulanık, ne bok olduğunu anlamadığım lezzetsiz hisler bütününe dönüşmüşüm bu sürede. ne acı.
