şuan içimi dökmem gerekiyor ,şayet daha biraz önce usanılıp biraz sonra konuşalım cümlesine maruz kalmış biriyim ben . nerden başlayalım şimdi ; öncelikle değişken bir kişiliğiniz varsa sıçtığınız andır ,iyi hissediyorsanız ,onu güzel sözlere boğarsınız gülümsetirsiniz çok yakınlaşırsınız ama daha sonra ondan bağımsız kötü hissedersiniz ve yakınlık sağlayamazsınız ,evet; mükemmel bir sevgilim olmasına rağmen değişken ruhlu biriyim ben ,kötü hissettiğimde istemeden ona yansıtıyor ve haklı olarak tepkisini çekiyorum,çünkü o üzerine alınıyor,böylelikle o an istenmeyen bir kişi durumuna geliyorum onun için ,oysa mutlu olduğumda ya da hüzünlendiğimde ondan başka kimseyi yakın hissetmiyorum kendime ,ama lanet olsun ki kötü hissetmeye başladığımda bir türlü onla diyaloğumu toparlayamıyorum, işler hep kötüye gidiyor ,kendime kızıyorum ,neden normal değilsin ki *mına koyayım diye beynimi yiyorum resmen ,beni nereye kadar taşıyabilir ki diye sorular sorarken yoruluyorum,ve arkama uzanıp bir mandalina daha soyuyorum,herşeye rağmen ordasın ve sonuçta senden başka kimsem yok yardım edecek,geri aramanı bekliyorum.
