Asılsızlığına dudak kıvırmış bir kalp ağrısı kalmış geride,kabule mümkün olmayan bir ayrılığın ardından..
Ben kalemime sen diYe dokunuyor,seni yazıyorum,içi boş sayfalara.
Kalanlarına dudak bükmeyeceğim ,gururumdan serzenişte bulunmayacağım. Kendimi kaybettiğim yerde bulmuşken açılan avuçlarıma dualarım karşılığında tanrıdan mükafat göz yaşı, sana dair,bana,bize... Hoşgelmişliklerle karşılıyorum seni,gözlerini dünyaya yeni açmış bir bebek şaşkınlığında. Öyle değil miydik zaten? Bir serçe yüreği kadar ürkek,dokunulmaktan aciz...
Dinle sevgili...
Kanayan yokluğunu işte ben bu serçenin kanatlarına bağladım, özgürlüğünün şerefsizliğine kusar gibi...
Dinle...
Gözlerinden öpme demişti anacım, öpmeki ayrılık getirmesin, ırak bakmasın bakışlar diye, söyle bakmaya kıyamadığım, öpmeye korktuğum gözlerine hangi ihaneti masum biçtinde o pamuksu ellerini ortak ettin,satıp gittiğin hayallerimizi.
Bir yudum mutuluğun hazzında vur beni. Saçlarından örülmüş dar ağacına çek beni, susturda beni, sana dokunmaya titreyen, sana ait, sana bi çare ellerim, parmaklarım konuşsun...
